Anne-Mieke van der Struijs

Lieve Hans. Casper en Martijn, regelmatig denk ik aan jullie. Aan hoe het nu met jullie gaat. Contact via het mobiele nummer van Anne-Mieke vind ik niet passend vandaar dat ik het via het condoleance register heb gedaan. Alweer een herinnering aan Anne-Mieke, toen eind maart de oude vroedvrouw van Aalsmeer overleden is op 91 jarige leeftijd. Toen wij de praktijk overnamen in 1998 nu bijna 25 jaar geleden zijn er zoveel veranderingen geweest. Maar ook kwam ter sprake dat wij, Anne-Mieke en ik de praktijk overname van Alied en Heidi. Het briefje dat onder de les doorgegeven werd over de praktijk die te koop aangeboden werd in Aalsmeer. Het begin van onze start hier in Aalsmeer en Kudelstaart. Goede en dierbare herinneringen want wij gingen er vol in. Wilde het toch even delen met jullie. Wie weet hebben wij nog eens contact. Zal mijn nummer hier achterlaten. Alles is goed! Sterkte voor jullie het gemis van Anne-Mieke zal met regelmaat heftig zijn voor jullie! Ik denk nog regelmatig aan haar en jullie. Liefs Bianca 0615193637

Een privé bericht is achtergelaten door Henriette Van Wieren

Een privé bericht is achtergelaten door Marjolein Scherphuis

Een privé bericht is achtergelaten door Edina Kerkhof-Wiepkema

Een privé bericht is achtergelaten door Judith Ariëns

Een privé bericht is achtergelaten door Barbara Becht

Lieve Hans, Casper en Martijn, Hierbij de woorden die wij hebben gesproken tijdens het afscheid van Anne-Mieke. Het was een mooie en passende middag. Liefs, Soraya en Aletta Afscheid Anne-Mieke ALETTA Het was een mooie zaterdag ochtend, bijna 18 jaar geleden. Soraya en ik gingen naar ons wekelijkse hardloopclubje bij Harambe; uurtje rennen in de bossen. Deze zaterdag sloot zich daar een prachtige mooie sportieve blonde dame bij aan. Pas verhuisd van Kudelstaart naar Ravenswoud. Wij herinneren ons alle twee nog de eerste keer dat we Anne Mieke zagen; Soraya omdat ze gelijk wist dat het goed zat; ‘ met deze dame wil ik wel wat beleven’ . Ik omdat ik er na enkele meters achter kwam dat we al van elkaar af wisten. Zij liep met 1 van de hardloopmannen achter mij en ik ving het woord Kudelstaart op, ik draaide me om en zei; ’Nu weet ik waar ik je van ken’ wij kwamen namelijk alle 2 uit Kudelstaart waar zij woonde en ik werkte. Die hardloopman hebben we niet meer gezien maar wij hebben elkaar nooit meer uit het oog verloren. Al snel ontstond er een vriendschap tussen ons drieën. Niet dat we altijd met z’n drieën samen waren. Meestal was het AnneMieke met Soraya, Anne Mieke met Aletta of Soraya met Aletta. Maar altijd als er twee samen waren kwam ook de derde ter sprake. We hadden een soort driehoeks vriendschap met elkaar. En we hadden het druk met elkaar. Hardlopen, fietsen, wandelen, kanoën, zeilen, zwemmen, en maar praten…… En niks geen koetjes en kalfjes maar gelijk vanaf de eerste zin de diepte in. Dat was typisch voor de vriendschap met Anne Mieke. Wat ook typisch voor haar was was dat als je thuiskwam van een fijne middag of avond met haar, PING, je telefoon ging; appje van Anne Mieke; fijn gehad vandaag of ik geniet nog na, of iets anders liefs waarin het duidelijk was dat ze genoten had en de vriendschap waardeerde. Ze was ook wel eigen gereid. Op een gegeven moment wilde ze graag een mindfullness cursus volgen. En ze wist natuurlijk dat Soraya en ik verbonden zijn aan de zen meditatie groep in Elsloo. Maar ze zei; ik ga niet naar die Guru van jullie, waarmee ze Rob bedoelde. ‘Ik wil mijn eigen weg zoeken’ Maar dat liep heel anders, dat hebben jullie wel gemerkt, en die eigen weg was toch een gezamenlijke weg want voor dat we het wisten ging ze elke week met ons mee naar Elsoo en hadden we er weer een gespreksonderwerp bij; Zen Boeddhisme. SORAYA Als ik aan de vriendschap met Anne-Mieke denk, denk ik aan de talloze gesprekken die we gevoerd hebben. Vaak uren achtereen. Niets bleef onbesproken, we konden alles met elkaar delen. Zoals Aletta al zei: “koetjes en kalfjes”, daar deden we niet aan. Soms had ze nog geen voet over de drempel gezet en hup daar gingen we alweer, gelijk de diepte in. We spraken over de kinderen, onze mannen, ons werk, maar natuurlijk ook over de hobbels in het leven. Het waren echte hart tot hart gesprekken. Oppervlakkig was het dus nooit en wat mag ik van geluk spreken dat ik zo iemand tegen ben gekomen in mijn leven. ALETTA Anne Mieke had een heel goed oog voor de mooie momenten in het leven. Ze noemde dat ‘pareltjes’ . Een pareltje waar ze het nog vaak over had gebeurde op een donkere koude avond ergens in de winter. We gingen een rondje hardlopen, over het fietspad van Appelscha heen en weer naar Oosterwolde. Natuurlijk diep in gesprek en we kwamen er op dat we beiden op zondagsschool hadden gezeten. Binnen no-time klonk het op het fietspad in het donker al rennend; ‘dank u voor deze nieuwe morgen, dank u voor deze nieuwe dag…’ en er volgden nog enkele liederen. Toen we in Oosterwolde aankwamen, bij de brug, zagen we in het licht van een lantaarnpaal een klein kerkuiltje vliegen. SORAYA Zo herinner ik mij ook een pareltje. Hans was voor zijn opleiding in Zweden. We logeerden om de beurt bij Anne-Mieke. Toen we s’ ochtends beneden kwamen ging de muziek aan. Met een grote lach op ons gezicht, dansten jij en ik, elkaar omhelzend, op het nummer Gutenmorgen Sonnenschein van Nana Mouskouri! Mooi nummer: NEE! Vol blijdschap en vrolijkheid JA! En dat kon je wel gebruiken. Wat hebben we elkaar daarna nog vaak ’s ochtends vroeg de link van dit nummer gestuurd. Een heel fijn begin van de dag die me altijd even aan je deed denken. En dan die keer dat we samen op de bank lagen en ik tegen je zei; ‘ Kom maar’. Je kwam in mijn armen liggen en samen luisterden we naar de muziek van Katie Melua. ALETTA Een jaar of twee geleden hadden we een gesprek over vriendschap en verbinding. Anne Mieke zei toen dat ze daar meer behoefte aan had. Vanaf die tijd zijn we elkaar nog vaker gaan zien. We maakten een wekelijkse afspraak. Soraya ging op donderdag en ik sprak op zondagochtend met haar af. Ik kocht een wandel knooppunten kaart en we gingen op pad. Elke week zochten we een andere route in de buurt. Als het regende gingen we een stukje rijden in de auto of chique lunchen bij de Jufferen Lunsingh. Toen het wandelen niet meer ging, hebben we nog een tijdje gezwommen en toen werd het fietsen, Anne Mieke op de driewieler. Op een dag fietsten we een rondje Veenhuizen; heen door het veen en terug door het bos. Halverwege kwamen we Jannie tegen, mijn collega, die net als ik werkt met verstandelijk gehandicapte mensen. Ik raakte met haar aan de praat en Anne Mieke kwam in gesprek met de man van Jannie. Hij associeerde, maakte wat verbindingen, zag de driewieler van Anne Mieke en vroeg haar; ‘zo, lekker aan het fietsen?’ ‘Ja, mooi weertje’ ‘ woon je in de buurt’ ja, in Ravenswoud’ ‘ o, is daar ook een begeleid wonen project?’ En die laatste zin was een cruciale. Die zette haar goed aan het denken. Ze zag dat men anders naar haar keek omdat ze op de driewieler fietste. Terwijl ze gewend was om in haar sportkleding op haar racefiets rond te rijden. Dat gaf een heel ander beeld natuurlijk. En opeens besefte ze heel helder dat het niets uitmaakte of ze op een supersnelle racefiets de mont Ventoux op reed of op een aangepaste driewieler door het Fochteloer veen; ze was en bleef gewoon zichzelf; ze was en bleef gewoon Anne Mieke. Dit inzicht was belangrijk voor haar, zo belangrijk dat ze haar profielfoto op Whattsapp veranderde in een dubbelfoto; half race en half driewieler. SORAYA De laatste 1,5 jaar, toen de diagnose MSA werd gesteld hebben we, zoals Aletta al aangaf, elkaar zo’n beetje wekelijks gezien. Af en toe gingen we fietsen, jij op je driewieler met trapondersteuning, en ik er hijgend naast, wegens het ontbreken van trapondersteuning. Je zei dan: haak maar aan. En zo fietsten we hele stukken door het Fochtelooerveen. Ook gingen we samen naar de logopedie afspraken in Assen en dronken we ergens een kopje thee, maar dat werd al snel teveel. Dus zaten we vaak op die hele fijne plek in de serre en masseerde ik je voeten omdat je daarvan zo genoot. En natuurlijk ook nu weer de vele gesprekken. Deze gesprekken gingen, heel begrijpelijk, vaak over je ziekte en hoeveel energie het je kostte, hoe de klachten toenamen en hoe niets leek te helpen! Wat de arts ook probeerde. Het was moeilijk om de onmacht en de worsteling bij je te zien lieve Miek. Dat je niet meer kon zijn wie je ooit eens was geweest. Het voelde voor jou alsof iedereen op de snelweg reed en jij op een paralel-weggetje ernaast. Je vroeg je af of je er nog wel toe deed. Een opmerking waar ik erg van schrok, omdat je juist nog zoveel te bieden had. Je wijsheid, je luisterend oor en de adviezen voor ons als vriendinnen, maar ook voor je lieve jongens, en natuurlijk Hans. Lieve Hans, wat heb jij, met Casper en Martijn aan je zijde, op een onbaatzuchtige en liefdevolle manier voor “ jouw meisje” gezorgd! Ze heeft nu rust en als de tijd er rijp voor is, hoop ik dat er, met Miek op je schouder en in je hart, weer ruimte komt voor jou en al die mooie plannen die je hebt. Tot slot willen we nog graag een gedicht voorlezen. Dit gedicht is ook namens onze dierbare vriendin Suus, die er vandaag helaas niet bij kan zijn. Als straks het rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is de schuifelende voeten voel ik dat er een diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten en telkens weer zal ik je tegenkomen we zeggen veel te gauw: het is voorbij de dood heeft alleen je lichaam weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei Ik zal nog altijd grapjes met je maken we zullen samen door het stille landschap gaan nu je mijn handen niet meer aan kunt raken raak je mijn hart nog duidelijker aan. Dankjewel voor je vriendschap lieve Anne-Mieke!

Een privé bericht is achtergelaten door Janine Alberts

Een privé bericht is achtergelaten door Peter en Margreet Zethof

Een privé bericht is achtergelaten door Gina Meursing

Het was oktober 1989 toen ik Anne-Mieke leerde kennen. Hans trouwens ook! We begonnen allemaal als ‘jonge broekies’ aan de politieopleiding aan de Boskamp te Leusden. Daar hebben we ongeveer 1 jaar intern gewoond en geleerd. En wat hebben we gelachen! Weet je nog dat jij je elleboog door een ruitje stak tijdens PPO, die wond moest gehecht worden. Ik kreeg ongeveer 10 dagen later ook een ongelukje en moest ook gehecht worden. In het ziekenhuis vroegen ze zich al af hoe wild het er aan toe ging op de politieopleiding. Tijdens de opleiding waren we elkaar tot steun en ik was de getuige van jou prille relatie met Hans. Tijdens de opleiding ben ik nog mee geweest in het weekend van de TT, en heb gelogeerd bij Hans zijn ouders (de vader van Hans kon zich dat nog herinneren, hoe bijzonder!) Na de opleiding werd jij geplaatst in Scheveningen en ik aan de Soesterbergstraat. We zagen elkaar toen minder vaak, maar zodra wij elkaar zagen hadden we weer de grootste lol. En weet je nog dat we op ski vakantie zijn geweest naar Frankrijk? Op enig moment heb jij de politie verlaten en ben jij verloskunde gaan studeren. Ik bleef bij de politie en kwam in een team die collega’s opving al zij iets ernstigs meemaakten. Ik kreeg daar opleiding in en dat gaf jou het idee om je scriptie te schrijven ‘verloskunde-verlieskunde’. Ook was ik bij jullie bruiloft en ben op kraambezoek geweest bij je jongens. Daarna verhuisden jullie naar Ravenswoud en wij naar Huijbergen, een afstand van ongeveer 280 km. Daardoor werd het contact minder en minder. Maar via een omweg kwam ik weer in contact met jou in de zomer van 2021. Jij berichtte mij over je slechte gezondheid en ik ben je gaan opzoeken. Het was een mooi bezoek, zo warm en het was alsof wij in onze gesprekken verder gingen daar waar wij gebleven waren. Lieve Anne-Mieke en lieve Hans het leven is niet voorspelbaar en soms zo oneerlijk. Het doet mij groot verdriet dat jij Anne-Mieke het aardse moest verlaten maar wetende dat de verbinding blijft. In welke vorm dan ook.

Mijn herinneringen aan Anne-Mieke; Ik weet nog goed dat ze bij ons kwam op afdeling CO in het Wilhelmina Ziekenhuis. Een pittige dame, maar ook lief en betrokken. Met Anne-Mieke was het prettig samenwerken, je wist waar je aan toe was. We hadden een goede klik samen, en maakten vaak grapjes. Ik weet nog goed dat ze het verhaal vertelde over een reanimatie tijdens een vlucht. Echt iets voor haar om doortastend op te treden. (Haar politie ervaring liet haar niet in de steek) Lieve Anne-Mieke: Het was fijn om jou gekend te hebben, ik koester de herinneringen.

Lieve Anne-Mieke, Wat was het een prachtige uitvaart, wat heb je dat tot in detail mooi voorbereid. Ik voelde echt de verbondenheid waar jij op doelde. En het heeft mij zeker geleerd dat het zo belangrijk is om bewust te zijn van het leven en me niet druk te maken over dingen die helemaal niet belangrijk zijn. Door jou voel ik me hier in sterker. Zelfs nu je er niet meer fysiek bent voel ik je kracht en ga ik vaak aan jou terugdenken. Lieve Anne-Mieke, ik kijk terug op een hele fijne, spontane, lieve, kundige collega. Ik was stiekem altijd een beetje jaloers op jou omdat jij zoveel kon. Je was zo goed in je werk en sportief en mooi en dan ook nog zo’n leuk karakter! Ik ben zo blij dat ik nog een paar keer bij je thuis ben geweest tijdens je ziek zijn. We hebben in jouw mooie serre thee gedronken en over de jongens gekletst, gehuild en ook nog gelachen. Zo fijn dat ik je nog even kon knuffelen. Lieverd, jouw herinneringen blijven altijd en ik zal vaak aan jouw wijze woorden blijven denken. Xxx

Hoe gedenken wij Anne-Mieke die veel te vroeg van ons is weggerukt. Binnen de familie Saarberg was zij naast de zes neven onze enige nicht. Een lieve vrouw die met twee benen op de grond stond, met een grote empathie voor de medemens en met veel liefde voor haar gezin. Liefdevol en altijd belangstellend voor anderen tot het laatste moment van haar leven. Het woord verbindend is diverse keren uitgesproken tijdens haar afscheid, en dat is dan ook gebeurd op 20 juni j.l. zonder daarvoor in details te treden zijn oude contacten hersteld die wij zullen koesteren. Anne-Mieke bedankt voor alles wat je voor jouw omgeving hebt gedaan en je leeft voort in onze gedachten met mooie herinneringen. Voor jouw drie mannen veel sterkte om dit verlies te kunnen verwerken, liefs ❤️ Marg en Gerard Saarberg.

Lieve Hans, Casper en Martijn. Ik leerde Anne-Mieke kennen in het UMCG, rond 22 maart j.l. Het was een bijzondere tijd. Zo in een korte tijd leerde ik haar kennen als een mooie vrouw, zo sterk en door haar ziekte ook kwetsbaar. En opeens, dat ging snel mocht naar huis, ze verlangde ernaar om weer in de serre te zitten en bij haar gezin te zijn. Ze stuurde me, toen ze thuiskwam, vrijwel direct een appje. Ik moest ervan huilen, deze woorden daar zat zoveel liefde in en dat voelde ik ook terug naar haar. Ik gunde haar nog zoveel. We hielden app contact en haar laatste appje van 7 juni die kwam echt bij me binnen. Helaas kon ik maandag niet bij de herdenkingsdienst zijn. Ik zal haar nooit vergeten. Ik wens Hans, Casper en Martijn liefde en kracht toe.

Een privé bericht is achtergelaten door Gemma Bick

Beste Hans, Casper en Martijn, Wat een verdriet Anne-Mieke te moeten missen. Het afscheid was prachtig, helemaal Anne-Mieke-like, oog voor detail, prachtige sfeer en met zn allen, een toast op het leven, maar ook voortleven in ieders zijn want ze heeft een ieder aan het denken gezet of een waardevolle gedachte meegegeven, echt prachtig! Ik herinner me 2 delen samen, een deel op t werk, samen voor de beste uitkomst of het nou een baring was of een protocol, daar vonden we elkaar voor het beste resultaat en de persoonlijke touch. daarna vaker bij jullie thuis, van te voren afgesproken of spontaan tijdens een fietstochtje was ik dan in de buurt van Ravenswoud en belde ik haar, ze vond het altijd fijn, en soms zaten we gerust 2 hr in de tuin te kletsen. Op de App hadden we ook vaak contact, eerst werk, dan ziek zijn, maar hoe zieker ze werd hoe mooier de teksten, prachtig. We spraken er vaak over, analyseerden alle klachten, bedachten wat het kon zijn want beide vroegen we ons af wat er speelde, bijna opgetogen vertelde ze me de diagnose, het raakt me nog steeds dat ze zoveel diagnostiek en behandeltrajecten moest doorstaan. En hoe vaak ze probeerde terug te komen in het werk of we zochten naar iets anders. De laatste keer in mijn fietspak bij jullie herinner ik me nog goed, eind maart," fijn dat je er bent zei ze want ik wilde je nog zien" ben je daar al vroeg ik, "dat weet ik niet maar weet wel dat het hard achteruit gaat" zei ze, dat zag ik ook. Ik dacht we zien elkaar vast nog maar nee, het ging echt hard. Ik herinner me heeeeel veel mooie herinneringen, prachtig, ook in mij leeft ze weer door!

Een privé bericht is achtergelaten door Peter Stevens

Namens stichting Make a Memory bestuur en medewerkers wil ik jullie alle sterkte wensen die jullie nodig hebben bij het verlies van Anne-Mieke. We hebben Anne-Mieke leren kennen op weg naar de top van de Mont Ventoux voor Make a Memory.

Beste Hans, Casper en Martijn. Mijn mooiste en kostbaarste herinnering aan Anne-Mieke is begonnen in Kudelstaart. Ons tweede zoontje is in de week na zijn geboorte onverwachts overleden aan een hartafwijking, nu 22 jaar geleden. Ik kan 20 pagina’s vol schrijven maar ik houd het klein. Anne-Mieke was een zeer betrokken en liefdevolle verloskundige en in de jaren die volgden, na nog twee miskramen, werd onze dochter geboren. Tijdens mijn zwangerschap van haar werd Anne-Mieke erg ziek en was een poosje uit de running om vervolgens in de kraamweek weer op de stoep te staan. Ze heeft met haar wijsheid en positieve levenshouding en overwicht mij zeer goed begeleid. Ons dochtertje Anica is deels naar haar vernoemd en daar zijn we heel trots op en nu ook vooral dankbaar, want ook door haar leeft ze voort. In de jaren daarna volgde nog veel verdriet met nog een kindje maar Anne-Mieke bleef zeer liefdevol betrokken, ook na jullie verhuizing naar Drenthe. Er is een gouden draadje ontstaan voor het leven, soms verder weg en dan weer wat dichterbij zoals ze zelf zo mooi zei. Het lukte niet om tot het einde toe te blijven tijdens de uitvaart, het was zo moeilijk en confronterend om verschillende redenen en ik moest in de kerk al zo huilen. Vandaar dat we onze kaart aan iemand gaven. We voelden ons heel speciaal en heel erg vereerd dat we er tijdens dit best wel intieme afscheid bij mochten zijn. Heel veel dank daarvoor! De cirkel is nu rond en ik zal altijd stukjes van haar terug zien, in alles! Door haar innerlijke kracht kan het niet anders dan dat iedereen die haar kende en bovenal jullie natuurlijk, de moed zullen vinden om door te gaan. Ze zal er altijd zijn, in alles! Dat vinden we zo mooi omschreven in de kaart. Dat was en is Anne-Mieke. Lieve groet, Jacqueline, Anica, Peter en Britt

Lieve Anne-Mieke, Ik heb jou zes jaar geleden leren kennen als moeder van mijn mentorleerling Martijn, toen nog een brugklasser(tje :)). Het contact dat we hadden was warm, fijn, respectvol. We zaten weleens in de rats: zou Martijn het jaar halen? Jij gaf aan dat dit type onderwijs eigenlijk niet zo geschikt is voor hem, hij is een jongen met een enorm vrije geest en om die dan in zo’n gestructureerd gebeuren te zetten… Ik vond dat mooi, dat je dat zei, had dat eigenlijk nog nooit zo bekeken. Dat heeft me wel aan het denken gezet en ik denk zelfs dat ik dat met me mee heb genomen als we weer een leerling in bespreking brengen die het echt wel kan, maar die graag buiten de gebaande paden wil gaan. In een van je laatste maanden hier mailden we vaker over en weer: je stuurde me teksten die je geschreven hebt, gedichten ook. Die zal ik voor altijd bewaren, er spreekt ook zoveel hoop uit. Bewonderenswaardig. Ook vandaag, de herdenking, ik vond het mooi, mooi en mooi. Ik hoop (en denk) dat je van bovenaf lekker meegeborreld hebt. Bedankt dat ik je mocht leren kennen. Martijn, Casper en Hans: zoals Hans het ze: jullie gaan ‘m rocken. Liefs, Maartje

Beste Hans, Casper en Martijn, Anne-Mieke heb ik leren kennen bij de meditatie groep van Rob Eckhart. Dat is al weer een aantal jaren geleden. Vaak hadden we even voor de meditatie een gesprekje op de bank in de gang terwijl we onze schoenen uit- of aantrokken. Of wanneer we na de sessie samen naar onze auto's liepen. Dat waren soms even heel snel een vraag en antwoord of een onderwerp wat vrij algemeen was. Maar meestal waren we toch snel over wat intensere onderwerpen in gesprek. Grappig genoeg begrepen we elkaar heel goed en kwamen we er een volgende keer op terug en gingen dan weer gewoon verder. Soms was dat een paar keer later pas weer het geval. Toch was er altijd wel een klein momentje van aandacht over en weer. Sinds Anne-Mieke ziek werd werden het appjes en af en toe belden we . Ik vond het mooi dat we zo samen een warm contact hadden. En zeker in de Sangha (onze groep) was er steeds toch het gevoel van de warmte die we deelden. Daar zag ik ook hoe zij haar best deed om er bij te blijven. Bewonderenswaardig! Vandaag tijdens de afscheidsbijeenkomst dacht ik dat Anne-Mieke heel trots op jullie geweest is of zou zijn. De wijze waarop dit geheel plaats vond, vond ik heel mooi: mooie woorden, openheid, eenvoud en verbinding waren tastbaar. Ik wens jullie veel kracht dit grote verlies van Anne-Mieke te verwerken. Todi

Een privé bericht is achtergelaten door Gretha de Bruijn

Bedankt grote nicht, dat ik je mocht kennen, positief in het leven en oprecht. X Sterkte Hans, Casper en Martijn veel te kort.

Ik ken Anne-Mieke sinds 2009, eerst al zwangere en als verloskundige in opleiding, en vanaf 2013 als collega. Zij was een voorbeeld voor mij, als verloskundige en als mens. Zij vertelde eens dat ze iets van zichzelf herkende in mij, dat vond ik een enorm groot compliment. Ik zal Anne-Mieke nooit vergeten, ze is er alleen in een andere vorm zoals ze zelf zei. Ze sprak altijd vol liefde over haar gezin. Hans, Casper en Martijn heel veel sterkte❤️

Een privé bericht is achtergelaten door Silje

Herinneringen zijn soms zo vaag maar geven toch een duidelijk warm gevoel. Logeerpartijtjes bij m’n nicht en neven is zo’n herinnering. Zonde dat we geen onderdeel meer waren van elkaars leven maar heel blij en trots om vandaag te horen wat een mooie warme vrouw en moeder m’n nicht geworden was. Dank jullie wel voor het prachtige warme afscheid.

Een privé bericht is achtergelaten door Eline

Lieve Hans, Casper en Martijn, Wij waren alle vier rond 2000 'import' en nieuw in de omgeving. Alle vier begonnen we met hardlopen met Henk in de prachtig bossen. We herkenden iets in elkaar. Het nieuw zijn, het zoeken naar mensen waar het fijn mee is om mee om te gaan. Aletta richtte de leesclub op. We begonnen elkaar vaker te zien, vooral als groepje. We begonnen, soms, samen met z'n vieren te eten. Anne-Mieke was altijd rustig aanwezig, een beetje terughoudend en dan opeens kwam er een ontboezeming. Vaak op het laatst, daarvoor zat ze dan te broeden, af te tasten, zoekend naar veiligheid, intimiteit. En altijd was er bij mij het besef dat er meer tussen ons zou kunnen zijn - een potentie van intiemere vriendschap die niet ingevuld werd. Met mijn vertrek uit Oosterwolde kwam ik meer aan de rand van t groepje terecht, terwijl 'de drie' dichter naar elkaar toe trokken. Het afgelopen jaar kreeg opeens de potentie die ik eerder gevoeld had kleur. We hebben een paar hele mooie gesprekken gevoerd en appjes uitgewisseld. Wat mij het meeste heeft geraakt is de uitspraak van Anne-Mieke dat ze bezig was een 'wens-mens' te zijn en zich daardoor altijd druk gemaakt heeft over de verkeerde dingen. Ik vond het zo verdrietig. Het voelde ook als een waarschuwing. Het snelle verloop van Anne-Mieke haar ziekte heeft bijgedragen aan mijn besluit om erop uit te trekken, een tocht die Anne-Mieke graag had willen maken, die ik graag op haar naam zette. Wonderlijk hoe opeens zo aan het eind onze levens elkaar raakten op een wonderschone manier. Ik heb recent een gedicht van Rutger Kopland met haar gedeeld wat ik ook graag met jullie deel; Tijd - het is vreemd, het is vreemd mooi ook nooit te zullen weten wat het is en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouder dan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijkt naar iets in zichzelf, iets ziet daar wat het meekreeg zoals Rembrandt kijkt op de laatste portretten van zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaat een verte voorbij onze ogen het is vreemd maar ook vreemd mooi te bedenken dat ooit niemand meer zal weten dat we hebben geleefd te bedenken hoe we nu leven, hoe hier maar ook hoe niets ons leven zou zijn zonder de echo's van de onbekende diepten in ons hoofd niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik buiten onze gedachte is geen tijd we stonden deze zomer op de rand van een dal om ons heen alleen wind. In dierbare herinnering, Hannie

Lieve Anne-Mieke. Onze wegen kruisten voor het eerst in 2000, bij de voetbal in Kudelstaart. Jouw Hans kwam bij onze club voetballen en jij stond vaak langs de lijn. In een dorp, waarbij iedereen elkaar al jaren kent,maakten jullie als nieuwelingen meteen indruk op ons. Vanaf het eerste moment hadden zowel Hans met Andy en jij met Rianne een klik. Een klik die nooit meer over zou gaan, en alleen maar sterker werd. We hebben in Kudelstaart veel tijd met elkaar door gebracht en onze reis naar Edinburgh was onvergtelijk en een herinnering voor altijd. Jullie verhuisen naar het verre Ravenswoud, dus het contact werd minder, maar de klik niet. Nooit, maar dan ook nooit zullen wij 14-5-2005 vergeten. Jij kwam speciaal uit Friesland om ons eerste kind, dochter Benthe op de wereld te zetten. Wat was dat magisch en zo speciaal, dat jij dat “ gewoon” deed voor ons. Hoewel niet dagelijks of wekelijks, gelukkig hebben we wel altijd contact gehouden en hebben we leuke dingen gedaan. Je hebt je geliefde racefiets aan Rianne over gedaan, omdat je wilde dat deze goed terecht zou komen, en dat is ie ook gekomen. We zullen heel veel moeten trainen, maar jou fiets gaat nog een keer de Mont Ventoux op, dat is bij deze beloofd. Gelukkig hebben we twee weken geleden nog de mogelijkheid van jou en Hans gekregen om langs te komen en de laatste dingetjes tegen elkaar te zeggen. Je hebt nu je rust, die heb je zo verdiend, maar wat gaan we jou missen. Iedereen gaat jou missen, want je was zo speciaal en bijzonder door zo normaal te zijn. Wij wensen Hans, Casper en Martijn onnoemelijk veel sterkte. Hele dikke knuffels en heel veel liefs van Andy, Rianne, Benthe en Thije❤️❤️

Een privé bericht is achtergelaten door Annemiek

Lieve Anne-Mieke, Hans, Casper en Martijn, Bijna 30 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, als het vriendinnetje van je broer Martin, jullie vonden mij nog wel wat jong (17) maar dat mocht de band niet schaden, wat hebben leuke en ook minder leuke jaren meegemaakt op de Jan Luykenlaan in Den Haag. Jullie werden mij grote zus en broer en steun en toeverlaat als het mij even tegenzat met Martin. Ook na de breuk bleef ik altijd welkom tot aan Kudelstaart en Drenthe toe. Anne-Mieke altijd op het rechte pad, met soms een onverwachte ondeugende uitschieter, snoepen van een vreemd stukje cake, er ging een andere wereld voor je open, gelukkig bleef het bij dat ene stukje! Shoppen op de skibeurs en toen kwam ik thuis met een tasje meer, dan bedoeld was, Oud en Nieuw vieren in de Escape in Amsterdam, wat een feestbeest was jij! Onze skivakantie naar Val D'isere, verkleumen in de stoeltjeslift, Martin als een rode slee de zwarte piste zien afgaan. Op jouw twee lieve poesjes passen, tijdens jullie vakantie, waarvan eentje door het raampje was ontkomen en dat op zeven hoog, vervolgens na enkele dagen ben ik het balkon overgeklommen om haar weer veilig bij jou terug te brengen. En dan de aankoop van jouw trouwjurk, die je met jouw beste vriendinnen zou gaan kopen, maar je wilde even met mij naar dat ene winkeltje om je te oriënteren en daar hing jouw droomjurk in de vitrine, waar je geen nee tegen kon zeggen en met goedkeuring van jouw vriendinnen via de telefoon hebben wij die dag de koop gesloten, ik voelde me vereerd. Toen mijn zwangerschap met veel onzekerheid wist jij mij toch gerust te stellen, voor mijn trouwen kwam je spontaan naar Rhodos om mij alle geluk te wensen, dit was Anne-Mieke voor mij van alle markten thuis, altijd klaarstaan om iemand te helpen of iets goeds te wensen. Mijn laatste recente herinneringen aan jou op 16 april 2022, wat fijn dat ik jou nog één keer mocht zien en spreken, je stuurde mij na mijn bezoek nog twee gedichten, al deze woorden heb ik mogen voelen, nu hier mijn gedicht aan jullie Anne-Mieke, Hans, Casper en Martijn Afscheid Zie je die stralende lach, zie je die twinkelende blauwe ogen, daar stond je in je prachtige jurk op de meest gelukzalige dag in je leven... Daar op het altaar in dat ene kerkje met mooi gezang samen met Hans op naar een nieuw leven zonder druk of dwang. Jij die het leven ter wereld bracht, waarom moest jij deze wereld zo vroeg verlaten, wie zal het zeggen.... Jij bent er fysiek niet meer dat is een feit, maar in onze hart en gedachten raken wij jou nooit meer kwijt. Bedankt dat ik nog één keer met jou je dierbare momenten in je leven mocht delen en afscheid van jouw heb mogen nemen. Jouw stralende lach en ogen, jouw positieve energie en levenslust zal ik altijd door mij heen laten stromen. Ik zal het leven nog intenser omarmen, want het leven leeft! Rust zacht lieve Anne-Mieke. Hans, Casper en Martijn, Anne-Mieke zal voor altijd bij jullie zijn. Liefs Kira en Faidon

Lieve lieve vriendin... Pfff wat een mooie herinneringen.. We konden elkaar van het dorp, van de school en van de kinderen. We werkten beide in het WZA. Altijd een praatje en altijd zouden we afspreken maar het kwam er niet van. Toen die bewuste oud en nieuw.. om half 2 s nachts.. de vraag.. wil je met mij.. natuurlijk zei ik. Geen idee welke berg dat was. Dat was het begin van onze hechte vriendschap. Alles ging vanzelf alsof we nooit anders deden. En wat hebben we genoten van al onze uitstapjes en uitdagingen..de mont ventoux, de elfstedentocht 2 keer, amstelgold race, zeven heuvelentocht💪 Wat hebben we gelachen.. Toen ging het fietsen niet meer. Bij mij niet omdat ik last had van mijn lijf en jij had een boel te verwerken.. Het was een zware tijd. Toen kwam het lopen erin. En vaak met luuk die vooral met mij erg ondeugend was.. door onze gesprekken probeerde hij toch wat aandacht te krijgen van ons.. En dan maar een tak pakken en nooit meer loslaten.. Maar op een gegeven moment werd het lopen ook moeilijker.. We weten allen wat daarna volgde.. Wat heb ik vaak s avonds bij jou op bed gezeten, wat hebben we veel lol gehad, ook al was er veel verdriet, er ging niet een keer voorbij dat we niet niet hadden gelachen.. Hierbij vele foto's van onze mooie momenten.. En zelfs nog een mooie foto reeks een paar weken geleden gemaakt. Kippenvel.. prachtig..dankbaar dat jij mij hebt gevraagd en ik dit met jou heb mogen doen!! ❤ you xxx

Lieve Hans, Casper en Martijn, Wat een mooie tekst van Anne-Mieke op de rouwkaart. Leef! Jullie gaan en moeten verder met jullie leven maar wel met de lieve boodschap van jullie vrouw/moeder waar jullie kracht uit kunnen putten op jullie levenspad. Onze herinneringen aan Anne-Mieke zijn beperkt omdat wij (Petra en Paul) alleen Hans en Casper kennen als tennismaatjes. Paul kan zich nog goed herinneren dat Anne-Mieke een flink aantal maanden geleden met ondersteuning van een kruk probeerde op de tennisbaan een balletje heen en weer te slaan met Casper en Hans. Het was kort, maar zij genoot er zichtbaar van. Net als Anne-Mieke zichtbaar genoot op haar speciale fiets in de laatste maanden van haar leven. Wij wensen jullie heel veel kracht en sterkte toe. De energie van Anne-Mieke zal voor jullie nooit verdwijnen. Leef! Veel liefs, Petra, Paul, Sanne en Wietze

Een privé bericht is achtergelaten door Familie de Lange

Hallo Hans, Casper, Martijn en Anna, Wij hebben geen foto"s van Anne-Mieke als herinnering maar dat hoeft ook niet, ze staat in ons hart en geheugen gegrift. Vooral het hoop blijven houden op medicatie, dokters en een wonder hielpen haar w.s. tegen beter weten in, moed te houden, en moedig was ze! Wat een sterke vrouw, als het even kon toch de deur uit met hond en hulpmiddel en dan toch schrikken als een mevrouw uit de straat naar haar toestand vroeg. Een ijzersterke wil, moedig tot het echt, echt niet meer ging. Ik, Tineke, koester de telefoongesprekken die we samen voerden, altijd warm en liefdevol en belangstellend naar ons leven. We hebben samen ook over vrijwillig afscheid van het leven nemen gesproken, moeilijk maar ook zulke gesprekken ging ze niet uit de weg. Ik was het , hoe lastig ook om te zeggen, helemaal met haar eens. Anne-Mieke zat zo vol liefde voor jullie en de mensen rondom jullie gezin, dat moeten we allemaal blijven merken, dat kan niet anders. Wij zijn heel dankbaar dat ook wij bij die kring van liefde horen en dat dat nooit over gaat, want wij hebben alleen maar goeie en lieve herinneringen aan haar en haar moedige omgaan met haar ziekte en sterven zijn ons tot een voorbeeld. Hans, Casper, Martijn en Anna, heel veel sterkte met het verlies van Anne-Mieke in menselijke vorm. In jullie en onze gedachten zal ze nooit echt weg zijn. Stevige omhelzing van Karel en Tineke de Waaij.

Lieve Anne-Mieke, Wij hebben jou leren kennen via Hans, onze tennis maat. Wanneer we mekaar ook maar tegenkwamen was er altijd één en al vrolijkheid en energie op jou gezicht af te lezen. Veel anekdotes heb ik niet, maar elke keer kwam die bbq bij jullie thuis met de tennis mannen weer ter sprake. Die zo wreed verstoord werd door die enorme donderbui. En elke keer zei je weer dat we deze weer eens gauw moesten overdoen. Wie had nou kunnen bedenken dat het er nooit meer van zal komen!? Nog niet zo lang geleden spraken we elkaar nog. Hans en ik samen met onze hondjes aan de wandel in Ravenswoud en daar kwam jij aangesjeesd op je driewieler. Zoals altijd weer even vrolijk.... Alleen de energie van vroeger was er niet meer…. Die rot ziekte had dat van je afgepakt. Diep respect voor jullie gezin hoe jullie deze periode van onzekerheid hebben doorstaan. Jou vrolijkheid en energie zullen we nooit vergeten! Goeie reis en een behouden vaart….💫🌸 Erik en Jolanda

Lieve Hans, Casper en Martijn, Onze kennismaking gaat terug naar onze tienerjaren toen we nog zoekende waren naar onze identiteit. We hadden allemaal het gevoel iets te willen betekenen voor de maatschappij en daardoor ontmoetten wij elkaar op de politieschool de Boskamp in oktober 1989. Onze klassenslogan werd "Don't panic, hier ben ik! " Dat gold voor Hans maar ook voor Anne-Mieke, in mijn ogen een echte politieagente die haar mannetje stond. Hans was sowieso altijd al het mannetje maar wel één waar ik ook altijd een zwak voor heb gehad ;-) . Wat hebben we met z'n allen een geweldige tijd op die school gehad en wat hebben we gelachen met elkaar, ook tijdens onze drie maanden in de eenvoudige bungalow in Austerlitz. Doordat we de interne opleiding volgden ontstond er een hechte vriendschap die voor altijd zou zijn, ook al zouden we later een andere weg kiezen en zagen we elkaar jaren niet. Als we elkaar weer "spraken" gingen we verder waar we gebleven waren. Zo ook kort geleden tijdens ons laatste gesprek toen je al veel moeite had met praten. Ik moest en zou je spreken toen ik hoorde dat je zo ziek was. Gelijk gingen we de "diepte" weer in. Niet om de dingen heen draaien maar het gewoon allemaal benoemen. Wat bijzonder was dat toch! Jullie zijn nooit uit mijn gedachten geweest ook al woonden jullie zowat aan de andere kant van Nederland. Mijn respect voor Anne-Mieke is altijd groot geweest en wat zal ik haar enorm missen. Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te doen om haar zo weer te zien en te horen (lachen). Wat een kanjer en wat ben ik blij dat ik haar heb mogen leren kennen en een stuk op haar levenspad heb mogen meelopen!! Rust zacht lieve, sterke, wijze, goedlachse bikkel!!

Lieve Anne-Mieke, lieve Hans, Casper en Martijn, Via Casper en Anna zijn onze wegen samen gekomen en hebben we vol bewondering kennis gemaakt met jullie gezin. Het was bijzonder om te zien hoe daar vriendschap en oprechte interesse voor elkaar en elkaars visie op de wereld en bijvoorbeeld het loslaten van je kinderen hartelijk gedeeld werd. Zelfs letterlijk, toen we als bezetenen achter een luchtballon aanreden om onze kroost op te zien stijgen en over Friesland en Groningen weg te zien varen. Gelukkig was er een zachte landing... Jullie positieve drive bij dingen die jullie doen en de energie die daar vanaf straalt nemen we mee. We moeten nu Anne-Mieke loslaten in onze directe omgeving en zullen haar nu vooral tijd meedragen in onze gedachten en in de ogen van Casper en Anna. Elke weg komt tot een eind. Maar onze gezamenlijke herinneringen en gevoelens niet. Wij zullen dicht bij jullie blijven staan, voor lach, troost en mooie verhalen. Met heel veel liefde vanuit Waskemeer, John, Deirdre, Tamar, Eva en onze prachtige Anna.

Een privé bericht is achtergelaten door Ilse Nijhuis

Een privé bericht is achtergelaten door Joke van Zuylen

Een privé bericht is achtergelaten door Hielke en Henny Merkus

'Wat was jouw pareltje van de dag?' 'Jouw lieve gulle lach!' Lieve Anne-Mieke, dankjewel voor alles, you're one in a million, ik neem de herinnering aan je lieve gulle lach met mij mee, anders zou ik je teveel gaan missen. Tot ooit!

Ik heb helaas geen foto's van Anne-Mieke, maar wel veel fijne herinneringen aan onze samenwerking. Ik kende Anne-MIeke sinds 2008 We hebben samen gewerkt aan de perinatale audits in het WZA Ook was zij een van de eersten die bij mij de reanimatie cursus voor baby's volgde en wat zij ook meteen uitstekend beheersde, wat voor haar heel waardevol was vertelde zij mij. Ook later toen zij ziek werd en aan zichzelf ging twijfelen beheersde ze dit nog steeds uitmuntend, zoveel jaren later. Dat was Anne-Mieke! Ik ken haar als een heel nauwkeurig persoon, een echte doorzetter, met humor. Zo vriendelijk, altijd aardig. Zo fijn om mee samen te werken. Zo zal ik haar altijd blijven herinneren.

Lieve Hans, Casper en Martijn, wat een verdriet en wat kunnen jullie trots op haar zijn. Mijn vriendschap met Anne-Mieke begon in de brugklas. Als introduktie zei ze, Hoi ik ben hoofdletter A streepje hoofdletter M, ..Anne-Mieke en ik hou ontzettend van drop. Ik wist toen al ..wij worden vriendinnen. Op de prille leeftijd en met alle taferelen van het tieners zijn, vormde er zich een band tussen ons, die we eigenlijk pas echt op latere leeftijd beseften. Ondanks de aftstand tussen Nederland en Canada deelden en voelden we elkaars geluk en verdriet. Ik heb de hand geschreven brieven van over de jaren op het blauwe airmail papier bewaard. Zeker over de laatste paar jaren werd onze band onbeschrijfbaar close. Ik voel me zo vereerd omdat te hebben mogen delen met Anne-Mieke. Een vriendschap, een sisterhood met een open en eerlijk vol hart. Jouw positieve en sterke energie zal ik om me heen blijven voelen. Bedankt voor alle intens mooie gesprekken. Rust zacht lieverd. "heart and soul", trusted friends

Een privé bericht is achtergelaten door Ellen Linders

Een privé bericht is achtergelaten door Rimada Elderson

Een privé bericht is achtergelaten door Rimada Elderson

Een privé bericht is achtergelaten door Jan en Roelie Mastebroek 8426 CJ 10 Appelscha

Lieve Anne-Mieke, Ik heb ca. 10 jaar met jou samengewerkt op de afdeling verloskunde/gynaecologie van het WZA te Assen. Ik herinner mij jou als een lieve, rustige en deskundige collega. Het was altijd fijn om met jou te werken. Toen ik een tijdje terug hoorde dat er Parkinson bij jou geconstateerd was wist ik niet wat ik hoorde. Jij die altijd zo bezig was met zo gezond en goed mogelijk te leven. Oneerlijk vond ik het. Veel te jong ben je nu heen gegaan, je bent en was een mooi mens. Heel veel sterkte voor Hans, Casper en Martijn, wat zullen zij jou gaan missen.

Een privé bericht is achtergelaten door Henny Welsink, Nienke Meijer

Lieve Anne-Mieke, We gaan je enorm missen. 'Hopelijk ben ik over een paar jaar ook zo en zie ik er ook zo goed uit', dacht ik altijd stiekem bij jou. Ik herinner je vooral vanuit de yogalessen, met je enorme sterke en krachtige lichaam. Vaak zijn mensen of sterk of lenig en jij had het allebei. Je was super sterk met planken en in de flow, maar je kon ook moeiteloos dubbel liggen in een yin houding. Zo zie ik jou ook, sterk en krachtig maar ook kwetsbaar en zacht. Een bijzondere combinatie die het zo fijn maakte om bij jou te zijn. Ik ken je als een stoere vrouw die zich enorm inzet, vriendelijk is, humor heeft en vol enthousiasme en overtuiging ergens in stapt, met veel energie, liefde en wilskracht. Heel veel liefs en sterkte gewenst Hans, Caper en Martijn en alle vrienden en familie.

Een privé bericht is achtergelaten door Jenny Hamminga

Ik heb je nog maar kort geleden leren kennen. Pas toen je al de diagnose MSA-P had, en een driewieler... En toch blijf je in mijn herinnering als de sportieve, positieve vrouw op de racefiets. Je was en blijft een bron van inspiratie! Sterkte voor iedereen die Anne-Mieke zal gaan missen.

Een privé bericht is achtergelaten door Jan en Adriana Geerligs

Een privé bericht is achtergelaten door Ingrid Peters

Lieve Anne-Mieke, Aan jou heb ik alleen maar warme herinneringen. Je was een hele fijne en kundige collega om mee samen te werken. Naast kundig was je ook erg empathisch naar zowel patiënten alsook naar collega's. We hebben aardig wat diepgaande gesprekken gevoerd. Jouw kijk op zaken was verhelderend en je stond ervoor open als iemand anders aankeek tegen bepaalde zaken. Je luisterde naar andermans argumenten en nam dat in overweging. Je waakte ervoor niet veroordelend te zijn, ook al keek je ergens anders tegenaan. Ik heb vaak tegen je opgekeken. Je was een groot voorbeeld voor mij. Je sprak gepassioneerd over je man en je zoons. Op vakantie (en daarbuiten) waren jullie als gezin heel sportief. Je sprak altijd heel liefdevol over je gezin. Het voelt heel onwerkelijk dat we je kwijt zijn. Op de dag van je overlijden heb ik nog een appje van je gehad, wat heel waardevol voor me is. Als het voor mij al zo onwerkelijk voelt...hoe onwerkelijk zal het voor jullie zijn Hans, Casper en Martijn. Jullie hebben jullie vrouw/maatje/moeder verloren. Ik wil jullie dan ook condoleren met jullie verlies en ik wens jullie heel veel sterkte toe! Het zal ontzettend moeilijk zijn. Ik sluit af met dat ik erg blij ben dat ik je gekend heb en dat ik de eer gehad heb om met je samen te mogen werken!