De eerste herinnering aan Chérie was in de tijd, dat zij samen met Theo de sportwinkel onder de naam 'Coach' hadden, in het centrum van Ede en ik daar wel eens een paar sportschoenen heb gekocht, een gekkigheid op een stokje was het altijd, maar ook lief en zorgzaam bedoelt. Daarna was het altijd na elkaar zwaaien en in 2009 werden mijn ouders haar buren, een vrolijk weerzien was dat, af en toe contact met Theo en Chérie en na het overlijden van Theo in 2020, wat Chérie zwaar viel, maar wat zij dapper en liefdevol heeft gedragen, hebben wij, als haar buren, haar wat vaker in de gaten gehouden, of het allemaal wel goed met haar ging. De laatste keer dat ik haar sprak van vrijdag 15 november, ik had pannekoeken gebakken en gevraagd via een app of zij ook wilde, zoals wel vaker, wilde zij wel een paar pannekoeken, dan kon zij die op zaterdag na het 'werk', even opwarmen in een koekepan en genieten, dat was wel makkelijk na een drukke dag. Dus die pannekoeken heb ik 's avonds bij haar gebracht en wij hebben toen weer even bijgepraat, want al liepen wij niet de deur plat bij elkaar, als buren hadden wij goed contact. Het was zo'n onbaatzuchtige vrouw, altijd voor andere klaarstaan, ze was scherp, leuk, lief en gezellig. Altijd kon je haar wat vragen, of het antwoord je beviel, dat was aan jezelf. Maar door alle ongemakken die zij zelf ondervond in de laatste jaren van haar leven, moest zij meer rekening gaan houden met haar eigen welzijn, dat ging niet altijd helemaal als haar wens, maar de laatste tijd steeds beter. De sterke dame die het altijd was, werd wat brozer en zij moest meer rust in ruimen in haar tijd, dat was geen gemakkelijke opgave, zoals zij altijd aangedaan heeft, zzij was best een harde tante voor haarzelf, met een enorm werketos en eigengereidheid werkte zij zich overal doorheen, de doorzetter, de alles kunnen en -doener. Daar kan ik alleen maar diep respect voor opbrengen, ook vaak aangeboden haar te helpen, maar zij deed het vaak liever zelf, op haar manier en in haar eigenwijsheid.
Ik hoop nu dat zij haar rust gevonden heeft, rust waar zij wel naar verlangde, om weer samen bij Theo te zijn, dat gemis nam niet af, maar ze genoot van haar gezin en wat was zijn enorm trots op hen, niet alleen als gezin zijnde, maar ook op alle individuen, Mike die de zaak zo goed op rolletjes had en een goede vader is, waar zij graag nog bij bijsprong, want het was een afleiding en geen werk, een welkome bezigheid. Ook op Sabine was zij trots, hoe zij haar eigen zaak runt en daarnaast ook nog moeder is. Maar vooral op Luna, haar enige kleindochter, waarmee zij lekker gek kon doen en wat vond zij het leuk dat te vertellen en vooral van Luna's opgroeien kon ze zo genieten, ook al snapte zij niet alles, het was het warme contact en de verbinding in gekkigheid wat haar zo gelukkig maakte.
Ik hoop dat jullie allen het overlijden van Chérie een plaats kunnen geven en de herinnering aan haar een liefdevolle geluk zal zijn, dat haar kracht, liefde voor het volle leven de inspiratie voor allen mag zijn. Veel lief voor elkaar, geef elkaar steun, tijd, liefde en geluk, dat jullie samen hier sterker uitkomen en een mooie goede en gezonde toekomst tegemoet gaan. En mocht je een moeilijk moment hebben, denk aan Chérie's liefde en steun aan jullie, die zij altijd uitdroeg. Het was een gek, maar een eerbaar topwijf, zal ik maar zeggen. Het was mij een genoegen haar te hebben mogen leren kennen en ik zal altijd haar als inspiratie voor het leven nemen. Niets is gewoon en Chérie was zeer speciaal. Liefs en steun aan allen die het in alle moeilijke momenten nodig hebben.