Debbie kwam samen met Marloes als waterpolopupil mijn leven binnengewandeld. Ik ben slecht in het uit elkaar houden van tweelingen, dus voor mij waren ze lange tijd één en dezelfde, maar eigenlijk klopt dat ook wel een beetje gezien de oersterke band die deze 2 zussen met elkaar hebben. Twee spichtige meisjes, zeer serieus en leergierig, die van mij een soort spoedcursus borstcrawl kregen, iets wat ik later ook zou doen bij zoon Jesper. Na enige tijd vielen ze onder een andere trainer omdat ik een oudere groep meisjes onder mijn hoede had. We hebben samen gespeeld in damesteams en alleen aan de capnummers kon ik zien wie wie was. In mijn ogen zijn ze te vroeg gestopt op hoog niveau. Ik vond het heel jammer dat ze uit beeld verdwenen. Maar gelukkig kwamen ze weer terug, eerst als speelsters en vervolgens zag ik Debbie met Jesper (we konden niet geloven dat die enorme knul nog maar 4 jaar was) bij het baby/peuterzwemmen. Jesper stroomde door naar de minipupillen, waar ik inmiddels als trainer aan de kant stond. Ook Mark liet zich daar regelmatig zien en met de ouder/kind training liet Debbie Mark poedelen in het water. Lekker ondiep, hilarisch. Debbie raakte enthousiast voor het trainen geven aan de jeugd. En waar ik het eerst zo jammer vond dat we haar kwijt waren bij de club, betaalde zij dit nu dubbel en dwars terug. Ik ben een zeer bevlogen jeugdtrainer en bij Debbie herkende ik die eigenschappen met zelfs een schepje er bovenop. Ze vond het niet fijn om als moeder haar eigen zoon trainen te geven maar zette zich ontzettend in voor de jeugd die rondom de trainingstijden van Jesper trainde. Later, toe Jesper zelf niet op die vervloekte zondagmorgen hoefde te trainen, kwam ze toch, met in haar kielzog natuurlijk ook Marloes. Mijn training kwam vaak aansluitend en tijdens de wisseling van de training bespraken we even de vorderingen van de kinderen, de grappige anekdotes, de voorgevallen strubbelingen en natuurlijk ook even de hoogtepunten van de zaterdag daarvoor. Het bericht van haar ziekte sloeg in als een bom. Natuurlijk zou dit niet goed aflopen. Maar Debbie deed overal een schepje bovenop en stortte zich vol overgave in het leven. Vooral de gewone dingen moesten doorgaan dus ze bleef gewoon aan de kant staan om trainen te geven. Haar inspanningen om de jeugd in 'droge ' periodes ( overgang De Watering naar De Crommenije en Coronaperiode) bezig te houden hebben ons zeker geholpen om leden voor de club te behouden. Ik kwam Debbie dikwijls tegen in Wormerveer, bijvoorbeeld op de markt of op de kermis. Altijd in voor een praatje, soms zo lang dat Jesper het niet meer uithield en liep te trekken aan haar arm.
Debbie zal nooit vergeten worden, ik houd het beeld op mijn netvlies dat Debbie samen met Jesper in de Calypso (zo heette dat ding tenminste vroeger) op de kermis zat. Lieve Debbie, rust zacht. Mark, Jesper, Marloes, Ramon, Remco en Floor en zeker ook paps en mams, veel sterkte en wees vooral trots op jullie kanjer.