Erwin Kerkmeester

Augustus 2007 - op weg naar Scheveningen. Bedankt voor alle mooie momenten Kerk!

Kerk....Erwin, Wat schrok ik toen ik vorige week per toeval hoorde dat je niet meer onder ons bent. We hebben elkaar al jaren niet meer gezien of gesproken, maar dat app-contact was er nog wel. Ook op mijn verjaardag vergat je nooit een berichtje te sturen. "We moeten maar eens een biertje samen gaan drinken in de stad als corona het toelaat". Ook afgelopen december was er een soortgelijke onderlinge afspraak. Het is er nooit meer van gekomen helaas. Vorige week appte ik jou hoe het met je gaat. 2 dagen later, op 21 juli, kreeg ik een reactie....niet van jou, maar van Marjolein dat jij totaal onverwachts op 4 juni was overleden. Een brok in mijn keel, verdwaasd en vol ongeloof tuurde ik naar dat bericht. Marjolein heb ik zelfs nog nooit ontmoet, zolang is het alweer geleden Kerk dat we elkaar zagen en spraken. Maar wat hebben wij mooie dingen meegemaakt. Een aantal mooie momenten die ik graag wil noemen. Ik bleef in V5 op College Blaucapel zitten waardoor ik bij jou in de klas kwam. Ik kende je al via je neef Bob die bij mij in de klas zat. Het V5 kamp op Ameland was geweldig. De vele (verjaardags)avondjes bij mij thuis. Ik herinner me nog een dansje met de schermerlamp en de nagellak op de nagels van Wouter. Jullie hadden de nagellak van mijn zusje gevonden. De kunstpiem.. die ik van iemand kreeg op mijn verjaardag. We lieten hem met bijgeleverde afstandsbediening draaien midden op de tafel. Mijn oma dacht dat het een stuk zeep was. De tranen liepen over onze wangen, wat was dat lachen! De vele stapavonden in Utrecht. Terug naar huis ook nog wel eens lopend, jij liep dan nog 'even' door naar Overvecht. Zomer 1994, ook alweer zo lang geleden, maar die zomervakantie vergeet ik ook nooit meer. Jij en je neef Bob en ik met mijn neef Martijn. Met z'n 4-en boekten we een reis naar Mallorca. Niet te duur moest het zijn, want dan hadden we meer geld over om te stappen. Dat hebben we geweten. Hotel Salpi, het was een 1 ster hotel volgens mij. Alleen de vleestomaten waren nog redelijk te kanen. We gingen dus al snel uit eten. De zonne-allergie van Martijn en de noodzakelijke spuit in zijn billen. Spraken we een meisje dan waren we piloot, dat zou indruk moeten maken. Hilarische momenten meegemaakt. Ik keek net nog in onze app-wisselingen. In 2019 appte jij nog enkele foto's door van Mallorca en haalden we weer wat herinneringen op. En dan de wedstrijden die wij samen bezochten van FC Utrecht, er zaten onvergetelijke wedstrijden tussen die wij met een biertje in de hand bekeken. Legendarisch was de Europa League wedstrijd in Brugge. We zaten in bus 15. Wij grapten nog dat ons gezamenlijke IQ hoger was dan het IQ van alle overige busgenoten bij elkaar. En dan de bekerfinale tegen Twente in de Kuip in 2004. Wat hebben we staan juichen toen vd Bergh de winnende erin schoot. Mijn vrijgezellenfeest in 2007 in Scheveningen. Jij was er mede verantwoordelijk voor dat het voor mij een onvergetelijke avond en nacht werd! En toen wij nog in Leidse Rijn woonden stond je nog wel eens onverwachts met de racefiets voor de deur als je aan het toeren was. Even wat drinken, een kort babbeltje en je ging weer door. Je kwam in 2008 op kraamvisite toen Myron werd geboren en in 2014 toen mijn vader overleed liet jij jouw gezicht zien. Ondanks dat bovenstaande herinneringen en anekdotes van jaren geleden zijn en wij elkaar dus al tijden niet gezien of gesproken hebben zal ik je missen. Mijn appje vorige week was om nu eens echt een terras-afspraak te maken. Wat baal ik ervan dat dat er niet meer van gekomen is. Kerk....Erwin. Ik ga je missen vriend, evenals jouw appje straks op 12 oktober. Marjolein en kids, Peter, Toos, Marc en overige familie en vrienden: Heel veel sterkte in deze zware tijd! René

Erwin, Ik heb je leren kennen, omdat je een vriend werd van Smale. En als je zo goed met Smale kan opschieten, dan zat het bij mijn ook wel snor. Dat bleek ook. Ik herinner me de onderlinge woordspelingen en andere grappen, soms maar beter goed gejat van de laatste cabaretvoorstelling, dan zelf slecht bedacht. Alhoewel, met een biertje op kwam dat laatste ook vaak langs. Ik kon uiteraard niet tippen aan jullie repertoire, maar genoot erg van het plezier en de lach. We hebben elkaar leren kennen in de periode van vrijgezel zijn, wat bij ons lekker lang heeft geduurd. Dit heeft er ook toe geleid dat we erg vaak Utrecht tot in de nachtelijke uurtjes hebben meegemaakt. Mooie tijden, veel plezier en veel gelachen en ook geleden (the day after). Het was een tijd van stedentripjes naar Madrid en Berlijn, Brussel en meer tijdens de jaarwisseling en uitgebreide kerstdiners met vrienden. Terugkijkend zijn dit zeker momenten die je graag doorbrengt met mensen die je dierbaar zijn… Erwin, goedlachse, vriendelijke, maar ook serieuze kerel en mooie liefdevolle vader, ik ben blij je gekend te hebben. Lieve Marjolein, Nina en Hugo, ik wens jullie alle mogelijke sterkte en kracht toe in deze onvoorstelbare tijd. Rust in vrede Erwin

Ik weet nog goed wanneer ik Erwin voor het eerst ontmoette. Ik had David in 2012 leren kennen in Boston en toen we weer in Nederland waren, gingen we uit eten met z’n drieën. Ik moest natuurlijk voorgesteld worden aan de grote vriend van David, de amigo, Erwin. Een aantal selfies had ik al van de mannen samen ontvangen, meestal met een biertje in de hand en met een grote glimlach. We gingen uit eten bij Cantina di David (uiteraard) in Utrecht en ik vond het best spannend. Maar dat was helemaal niet nodig. Ik leerde Erwin meteen kennen als heel attent, open, grappig, geïnteresseerd en lief. En behulpzaam: onze meubels heeft ie meerdere keren verhuisd van een huis naar een ander. Het was makkelijk te begrijpen waarom hij zo belangrijk was voor David. Het was zo leuk dat Erwin na een tijdje Marjolein ontmoette en dat ze samen Nina kregen, bijna precies een half jaar na de geboorte van onze Elsa. En toen kreeg Nina ook nog een broertje, Hugo. Ik ben altijd heel erg blij geweest voor David en Erwin dat ze zo’n vriendschap hadden met elkaar: lol hebben maar ook diepe gesprekken over de uitdagingen en de mooie dingen in het leven. Soms zat ik er ook bij, maar meestal niet, omdat ik weet hoe waardevol de tijd met je vrienden is. Er waren nog zo veel plannen, en de papa’s zouden nog vaak samen op stap gaan met de kinderen… Mijn hart breekt voor Marjolein, Nina en Hugo, de rest van de familie, David en alle anderen die dichtbij hem stonden en staan. Wat een gemis. Ik denk aan jullie en wens jullie veel sterkte.

Ciao amigo. Proost!

Lieve Marjolein, Nina, Hugo, Toos, Peter, Marc, Anne Marie, Peter, Janny, Matthias, Amanda en iedereen die Erwin graag zag, Nog steeds niet te bevatten en onwerkelijk dat we vandaag afscheid gaan nemen van Erwin…. Ik leerde Erwin 22 jaar geleden kennen. Net van de universiteit waren Ronald en ik gestart bij Tiel Utrecht Verzekeringen. Ronald om wat te sparen voor een grote reis. Ik om een start te hebben als ik ‘serieus’ ging solliciteren. Dag twee werd Erwin aan onze gelederen toegevoegd. En meteen was er de klik. Al polissen invoerend volgde de ene na de andere grap. We waren een drie eenheid (voor het leven bleek later) maar maakten ook contact met onze andere collega’s. In 2001 volgde ons eerste zeilweekend. Met zijn drieën in een valkje op de Friese meren. En ja in die boot sliepen we ook. Die twee lange staken lagen in het vooronder en het achtersteven en ik propte me er dan ergens tussen. Comfortabel nee maar wel recept voor veel plezier en de opbouw van een echte vriendschap. Wat moet je anders als je ongeveer in elkaars oksel ligt te slapen 😊. Dit weekendje bleek de start van een jaarlijkse traditie van lange zeilweekenden. Hierbij was Ronald de echte zeiler. Erwin en ik klooiden wat aan als matroos van dienst. Vele anekdotes werden opgebouwd, Erwin als een aap aan de verstaging, Ronald al vloekend aanleggend en ik hing achter de boot voor een sanitaire stop. En ja als je op een paar vierkante meter zit met zijn drieën een aantal dagen dan waren er ook wel eens irritaties maar die werden altijd opgelost. En dat bleek ook tekenend voor onze vriendschap, elkaar af en toe eens een spiegel voorhouden maar altijd zorgzaam en met veel respect voor de ander. Ook op het vaste land zochten we elkaar op. We aten samen, gingen ook graag uiteten en samen naar de (filmhuis) film. Kerkie (zo noemden we elkaar inmiddels, Kerk(ie), Smaaltje en Bruys) was altijd een stabiele factor zowel in aanwezigheid als karakter. Hij was super lief en attent, sportief, ultiem geestig en gevat en beschikte over een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Dat laatste heeft het hem zeker niet altijd makkelijk gemaakt maar ik heb het altijd zeer gewaardeerd. Na wat amoureuze omzwervingen leerde hij 8 jaar geleden Marjolein kennen en dat was het! We waren allebei wat aan de late kant maar ik was heel blij dat ook hij de liefde van zijn leven had gevonden. Al snel was kleine Nina er en Hugo volgde. Dolgelukkig en een toppappa was Erwin. Met de komst van de kleintjes en mijn verhuizing naar Gent was er een beetje de klad ingekomen maar deze zomer zouden we weer eens een bootje huren hadden we elkaar beloofd. Het mocht niet meer zo zijn…. Ik heb een zeer zwaar ♥ en ben intens verdrietig dat we jou moeten gaan missen, Kerkie. Wat het voor jou, lieve Marjolein en de kindjes moet zijn, dat kan geen mens bevatten slechts liefdevol ondersteunen. Ik wens jullie veel courage (zoals de Belgen zo mooi zeggen) en liefde om jullie te verwarmen bij dit grote verlies. troostende knuffels, Rachèl

Ik heb Erwin leren kennen als onderdeel van de Frieslandgroep. Later bleek Erwin als enige niet uit Friesland te komen en toch hoorde hij er met zijn Utrechtse tongval gewoon bij. Vooral de vele kerstdiners, WK- en Koningsdagfeesten herinner ik mij en ook Oud en Nieuw vierden we in die jaren samen met oa Smale en Annemieke. Toen leerde Erwin Marjolein kennen en in de jaren daarna werden we allemaal wat serieuzer. Al hoorde een feestje op zijn tijd er nog steeds bij. Marjolein, Annemieke en ik waren op hetzelfde moment in verwachting. Marjolein van Nina, Annemieke van Jill en ikzelf van Karsten. We kwamen bij elkaar op kraamvisite en dat herhaalden we bij de geboorte van Hugo. Daarna werd het gezinsleven drukker, kwam Corona en heb ik Erwin niet meer gezien. Of toch nog 1 keer? Ik weet het niet meer. Michiel kwam jullie in maart nog tegen op de verjaardag van Smale. Hij vertelde van de week dat dat gesprek met Erwin eindigde met iets van “ We moesten maar weer eens afspreken” …. en dan ben je er zo plotsklaps niet meer…. Lieve Marjolein, Nina en Hugo. Alle woorden die ik wil zeggen schieten tekort en dekken de lading van jullie pijn en verdriet niet. In gedachten ben ik bij jullie. Dikke knuffel en tot morgen bij de uitvaart. Eline Elderman

Lieve Erwin, mijn favoriete momenten met jou waren de avonden dat we met zijn 4en eindeloos konden praten over ditjes en datjes en over serieuze zaken. Altijd relaxed en met een glimlach (had wellicht ook deels met een drankje te maken 😉) Jouw kijk op het leven heeft mijn kijk op het leven verruimt en daar ben ik je dankbaar voor. Daarnaast de blik in je ogen als je naar Marjolein en de kinderen keek vergeet ik nooit, je was met recht een erg trotse en liefdevol man en vader… Dank voor alles!

Ik heb een hele bijzondere herinnering aan Erwin waaruit blijkt hoe bijzonder Erwin voor ons is. Het is al lang geleden, maar ik zal het nooit vergeten. Juni 2011 hadden we in de vriendengroep kenbaar gemaakt in blijde verwachting te zijn van ons tweede kind. Daarop stuurde Erwin op 12 juni 2011 mij het volgende bericht: "Alex had een heugelijke mededeling!! Jij ook enorm gefeliciteerd met in verwachting zijn van het broertje of zusje van Joran!! (of zal het broertjeS en/of zusjeS zijn??)". Wij lachen, want een tweeling was überhaupt niet in ons opgekomen. Maar, ongelofelijk... twee dagen later bleek Erwin gelijk te hebben. De zwangerschap bleek inderdaad een tweeling. Echt níemand, inclusief wijzelf, had daarop gerekend/ook maar aan die optie gedácht. Kennelijk voelde Erwin het aan. Dus, ik liet het hem weten met: "Erwin je had dus toch gelijk, hoe wist je dat??" Hij schreef toen terug op 15-06-2011: "Lieverds, ik wist niet dat ik zo'n voorspellende gave heb. Gefeliciteerd!!! Ik heb alvast een plaatje toegevoegd van de auto die zeker over 6-7 maanden moet worden aangeschaft (Erwin had een plaatje van een bus ingevoegd, hahaha). Ik zou Joran maar snel gaan leren hoe hij zijn eigen luier moet verschonen" Het is een hele bijzondere, mooie, ontroerende en grappige herinnering. Voor ons blijkt hieruit hoe dichtbij Erwin stond bij een ander. Met zo veel zorg en aandacht. Met zijn open en energieke blik en bovenal humor. Het is ongekend verdrietig dat zo'n mooi mens gemist moet worden. Marjolein, Nina en Hugo en familie en vrienden, weet dat we continue aan jullie denken.

Helaas hebben wij elkaar maar weinig ontmoet. Wel moet ik terug denken aan de gesprekken die ik met Marjolein gevoerd hebt. Ze vertelde mij wat een fantastische echtgenoot en vader je voor je kinderen was. Ik hoop er ook voor Marjolein en je kinderen te zijn als mij nodig hebben. Bij het zien van deze foto’s kan ik alleen maar denken aan Marjolein en je 2 kinderen die zonder hun papa groot zullen worden. Rust in vrede Erwin.

Erwin. Ik heb je 35 jaar mogen kennen. Vanaf de brugklas waren we vrienden en dat zijn we altijd gebleven. Tijdens de middelbare schooltijd en onze studententijd zagen we elkaar wekelijks maar ook gedurende de periode daarna was je altijd dichtbij. Jarenlang hebben we samen Carnaval gevierd in Eindhoven en wat begon met een voorzichtige avond eindigde met vier dagen feest. Als ik Bert was dan was jij Ernie. Als jij Bert was dan was ik Ernie. Bezorgd was je om Pauline want je vroeg altijd “waarom Wouter?”. Met David en Gio kwamen jullie ons opzoeken in Atlanta en in de jaren daarna zijn we met zijn vieren vele weekendjes weg geweest. Herinneringen aan Valencia, Sevilla, Haarlem en Gent zullen altijd blijven. Tijdens de jaarlijkse “Keemdee” speelden we een dag of weekend gezelschapspellen en vaak was je ietwat fanatiek. Soms zagen we elkaar ook anderhalf jaar niet maar altijd was het meteen goed. Vele mooie herinneringen die altijd zullen blijven maar onbeschrijfelijk is het verdriet te weten dat er geen nieuwe meer bij komen. Onze gedachten zijn bij Marjolein, Nina en Hugo. Ons hart is gebroken. We hadden je nog 35 jaar moeten en willen kennen. Rust zacht Erwin. Wouter