Ook van mijn kant even een woord van herinnering, meeleven en bemoediging. Voor mij was het bijzonder helemaal aan het begin van jullie huwelijk enorm dichtbij te mogen zijn en ook weer helemaal aan het eind. Wat dat laatste betreft: ik vond het heel bijzonder om misschien wel de laatste te zijn die, samen met Gerie-Anne, een tochtje met Hans mocht maken, op de zaterdag voordat hij overleed. Terwijl wij op het punt stonden weer afscheid te nemen, wilde Hans heel graag nog een keer naar de ijssalon, en na enig overleg besloten we om dat inderdaad te doen. Ik mocht hem toen in zijn rolstoel ernaartoe rijden. Hij was toen nog best helder (in ons gesprek had hij zelfs gezegd: "laten we er geen doekjes om winden: ik ben hier om te overlijden"...; maar hij gaf op mijn vraag ook aan daar niet echt tegenop te zien). En het was prachtig om hem op deze manier nog van dienst te kunnen zijn en samen met jou José bijna ontspannen te kunnen genieten van een ijsje. Ik mocht ook al helemaal aan het begin van jullie huwelijk een speciale rol innemen, nl. als degene die de preek hield tijdens de trouwdienst op 9 juni 1992 (ik leidde die samen met ds. Baan zie ik nu terug - was ik vergeten!). Ik vond het bijzonder dat jullie trouwtekst uit Psalm 33 in de afscheidsdienst weer terugkwam. Ik vond hem destijds al goed bij jullie passen, en het is mooi om te zien hoezeer jullie weg inderdaad gestempeld is geweest door vertrouwen op God "dwars door alles heen". Dat hield jullie temidden van alle stormen telkens weer op de been. Ik heb de preek nog even weer opgezocht (had hem nl. uitgetypt destijds) en zag ik dat begon met een verwijzing naar C.S. Lewis' "Surprised by Joy". Ook Lewis had een heel gelukkig huwelijk dat helaas alweer vroeg (veel té vroeg voor ons gevoel) door de dood werd afgebroken. Maar hij bleef zich in al zijn verdriet toch aan God vasthouden. Hoewel geknakt, was zijn vertrouwen niet verdwenen. Datzelfde vertrouwen wens ik ook jou en jullie toe nu jullie als gezin zonder Hans verder zullen moeten. Hans is gewoon onvervangbaar, niemand zal ooit zijn plaats kunnen innemen. Ik heb hem zelf altijd enorm gewaardeerd. Altijd betrokken, open, vriendelijk, mee-denkend, grappend, nooit veroordelend. Hij hielp ons destijds bij de aankoop van ons huis, iets wat we een enorme stap vonden maar waar hij z'n hand niet voor omdraaide. En later heeft hij me nog eens haarfijn uitgelegd is waarom het verantwoord was om een aflossingsvrije hypotheek te nemen, zoals we op zijn advies gedaan hadden (en wat ik destijds eigenlijk niet goed snapte :-)). Hij had echt verstand van z'n vak! Maar vooral was hij voluit mens, en zo heeft hij ook geleefd. Dat vond ik ook mooi om te zien via de foto's tijdens de afscheidsdienst: zoals hij van het leven genoten heeft! Inderdaad nog eens te meer sinds hij wist dat hij ernstig ziek was (zoals Jacqueline vd Waals dat ook had, blijkens haar gedicht "Sinds ik het weet"). Ik hoop dat de herinnering aan de bijzondere man die Hans was ons altijd bij zal blijven en jullie tot steun zal zijn op moeilijke momenten. De God die jullie altijd gedragen heeft, dwars door alles heen, zal dat ook in de toekomst blijven doen - daar vertrouwen we met jullie op. En wij - wij hopen een klein beetje met jullie mee te kunnen blijven dragen, aan gedeelde herinneringen en gedeeld verdriet, zolang als het duurt.