Pak ‘m beet 25 jaar geleden, kruiste mijn weg voor het eerst die van jullie familie op de camping in Blanes, alwaar Rob ons entertainde met shows en Tom ons vergezelde met zijn toen al heerlijke humor. Jaren later liep ik Rob wel eens tegen het lijf in de bar en nog wat later kruisten de wegen van Geer en mij weer op het Don Bosco College. Stuk voor stuk hemelse mensen met het hart op de juiste plek, altijd intens vriendelijk en spontaan. Ik was alweer wat jaartjes bij het DBC vandaan, toen ik Tom af en toe passeerde bij de crèche, waar zijn dochter bij die van mij zat. Een klein moppie van 2 met een minstens zo’n sterke en sprankelende persoonlijkheid als haar pa en haar ome Rob.
Jullie man en vader kende ik niet, maar dat moet toch wel een toffe gozer geweest zijn, als je zo’n lieve vrouw en over-de-kop-aardige kinderen hebt. Het bericht van zijn overlijden, deed mij onwijs schrikken. Ik hoorde, dat jullie als gezin al een tijdlang groot lijden hebben moeten doorstaan, maar de grootste nachtmerrie is nu werkelijkheid geworden. Een heftige strijd geleverd door Jaap, die nu kan rusten, maar een immense strijd die nu voor jullie gaat beginnen: een leven zonder jullie man, (schoon)vader en bappie.
Ik stuur jullie onwijs veel kracht toe om dit verlies te moeten dragen. Dat jullie kracht mogen putten uit de mooie herinneringen, zoals bijvoorbeeld die tijd in Blanes.