Beste Ronald en verdere familie,
met ontroering opende ik de rouwbrief met het bericht van overlijden van Johanna.
In de tijd dat Johanna in het ZMC was opgenomen heb ik haar vanuit mijn rol als geestelijk verzorger regelmatig gesproken. Haar worsteling met ziekzijn en de behandeling meegemaakt, haar dromen voor het leven én haar levenslust. Tegelijkertijd wist ze haar grenzen goed aan te geven.
Want ze hield van het leven en van jullie. Ik denk met bijzonder veel respect aan haar terug, aan de weg die ze gegaan is, het 'knopje' wat omging toen ze met de wensambulance even naar huis was geweest. Dat gaf aan hoe fijn ze het thuis vond. Ook was ik onder de indruk van haar (en jullie) levenskunst. Kadootjes en attenties die ze organiseerde, het nachtje in een hotel.... ze was ziek maar de inventiviteit en de vreugde om dit soort kleine dingen die van zeer grote waarde zijn hebben mij geraakt en geroerd.
Ik wens jullie veel sterkte nu jullie zonder haar verder moeten. Ik hoop dat goede herinneringen tot steun op jullie pad zullen zijn.
Afscheid nemen is niet loslaten, maar op een andere manier verbonden zijn.