Lieve Jurgen, “Jurgje”
En dan ineens zullen we niet meer samenwerken… Zullen we niet meer gezellig carpoolen… Hebben we niet meer de lange gesprekken waar ik zo van kon genieten, want nooit waren we uitgepraat. De hele dag konden we doorkletsen.
Wat hebben we veel lachen, zeker ook af en toe een traan gelaten.
Mooie verhalen over Esther, Nils, Lotte en Maud, je prachtige gezin, jouw trots.
Zo af en toe ook een discussie over vooral jouw verkeersfrustraties, want die had je absoluut (vaak onterecht😉).
Maar we hadden vooral heel veel “werkpraat”. Want dat was nou eenmaal wat onze basis was. Dat wij als collega’s door de jaren heen zijn uitgegroeid tot hele goede vrienden, ben ik ontzettend dankbaar voor, Jurgen.
Man wat was je geliefd! Overal waar je kwam, wilde ze dat je bleef. En wat was je dan trots. Je vond het absoluut lastig om weer te starten bij een nieuwe opdracht, want je bleef een perfectionist en legde de lat erg hoog voor jezelf. Maar als dan weer heel snel de waardering kwam, had je opnieuw een leuke plek gevonden voor jezelf.
Toch bleef je hart in het Gelre liggen. Je kon het niet loslaten, wat begrijpelijk was na zoveel jaren vast dienstverband. Spijtig dat het zo voor je is gelopen.
Lieve Jurgen, wat ga ik je ontzettend missen. Jouw niet te overtreffen knuffels, jouw bulderende lach, altijd een luisterend oor en het feit dat jouw gefluister toch altijd klonk als een soort grommen 😉
Ik ga je missen, Jurgen, als collega, maar vooral als hele dierbare vriend!
Rust zacht, Jurgje…❤️