“Ik vind het maar niks” (pauze)
Dat waren Otto’s laatste woorden, en hij meende het. Hij deelde maar met heel weinig mensen hoe ziek hij was. Toen hij eenmaal in het ziekenhuis belandde, was het opeens duidelijk dat het ernst was. Hij was blij verrast door alle bezoekjes, appjes en telefoontjes die hij ontving. Het deed hem goed.
Hij zei dan met een mengeling van trots en verbazing‘Elke dag meer dan vijf bezoekers. Ik ben niet alleen.’ Namens de familie wil ik iedereen bedanken die er voor hem was op dit moeilijke moment in zijn leven.
Hij wilde het leven nog niet achter zich laten, en toch is dat hem overkomen. Daarom zijn we vandaag hier, om zijn leven te gedenken.
Als zn kleine zus, ben ik mn grote broer onverhoeds kwijtgeraakt. De komende minuten ga ik in vogelvlucht met jullie delen wat bij me opkwam. Het gaat over 3 kenmerken van Otto: snelheid, vastberadenheid en zn vaderschap.
SNELHEID
Otto heeft altijd van snelheid gehouden. Als puber crosste hij op de crossbaan bij Drie, voerde brommers op en had zodra t kon een motor. Wanneer ik bij hem in de auto zat wilde ik, net als in een lesauto, graag een extra rempedaal. Toen hij van Intronics leaseauto’s begon te rijden werd er altijd Radardetectie ingebouwd. Hij kon uitgebreid aan me vertellen hoe hij boetevrij reed terwijl hij echt wel het plankgas gaf. Ik heb wel eens gevraagd wat de kick was. Het ging niet om de adrenaline, wel om de alertheid die nodig is om zo snel te gaan.
Dat snelheid niet alleen over auto’s ging maar ook over t leven weten we nu.
VASTBERADENHEID
Misschien zag Otto het leven ook wel als een race. In ieder geval was er vroeger vaak competitie tussen ons en de nodige ruzies. Onze eigenwijsheid botste vaak op elkaar. Als kinderen waren wij water en vuur, als volwassenen, zeker nadat we zelf kinderen kregen, hadden we eindeloze telefoongesprekken vanuit de auto terwijl we beiden onderweg waren.
Wat me altijd raakte in de gesprekken is hoe helder Otto keuzes kon maken. Hoe ingewikkeld ook. Hij is de nodige hobbels tegengekomen op zn levenspad. Vooral in de privésfeer. Hij ging moeilijke besluiten niet uit de weg. Was dan moedig en vastberaden en wist stellig wat hij nodig had om door te kunnen. Ook in de laatste levensfase zei Otto telkens, ik heb vandaag en morgen en verder denk ik niet, ik doe wat nodig is om mezelf fit te houden. Nuchter en realistisch. De afgelopen maanden liet Otto meer los over zn gevoel en kon opeens fel begrenzen wanneer t te ingewikkeld werd.
VADERSCHAP, zoon, broer
Ik ken Otto als een toegewijde vader. Hij was dolblij met de geboorte van Antoine en vervolgens Carmen. Ook na de scheiding is Otto zich onvermoeid blijven inzetten om aanwezig te zijn voor de kinderen. Hij heeft duizenden kilometers tussen Losser en Ermelo gereden, zonder ooit hierover te klagen. Hij deed t gewoon omdat hij zn kids belangrijk vond. Zelf zijn wij onze vader vroeg verloren. Hij heeft gelukkig kunnen zien tot wat voor mooie mensen jullie, Antoine en Carmen, zijn opgegroeid. Hij is hartstikke trots op jullie.
Ook als zoon is Otto intens loyaal geweest. Gisteren zei mn moeder nog dat ze dankbaar dat Otto ook voor haar altijd klaarstond.
Ik laat een broer gaan. Wanneer ik in de auto zit, zal ik regelmatig Otto op willen bellen. We deelden niet het dagelijkse, maar wel het grote en belangrijke. En ook felle discussies over de politiek.
Vanaf dit voorjaar toen Otto mij begon te bellen over een niet verdwijnende verkoudheid en pijn, voelde ik dat het mis was. Otto belt mij niet voor een verkoudheid. Wij wisten onuitgesproken hoe het ervoor stond.
Verdriet over het naderende afscheid is de afgelopen weken over me heen gegolfd, soms zachtjes kabbelend, soms overweldigend. Ik besef me dat met het overlijden van Otto, ook stukjes van mij verdwijnen. Daarom wil ik afsluiten met deze dichtregels:
Zoveel soorten van verdriet
Ik noem ze niet
Maar een
Het afscheid doen en scheiden
En niet het snijden doet zo pijn
Maar het afgesneden zijn.
🤍