Loylou, Rochus, Tjalling, Sytske, Marijn. Ik ga ervan uit dat mijn naam bij jullie niet of nauwelijks bekend is, en je vraagt je misschien af waarom ik hier dan toch iets schrijf. Bally (sorry, zo heet Pieter voor mij) en ik hebben elkaar de afgelopen decennia slechts een paar keer gezien - de laatste keer was toen ik hem hielp om de boot om te zeilen - maar hij heeft ook in mijn leven een grote rol gespeeld. Al was dat vooral eind jaren '80 en begin '90. Ik wil toch een paar herinneringen met jullie delen. De eerste is toen ik hem net leerde kennen. Delft, 1986. We kwamen allebij als eerstejaars werktuigbouwkunde aan in Delft, en zaten bij elkaar in een groepje voor de practica. Hij werd pas een jaar later lid van Phoenix. Samen hebben we leren technisch tekenen, lassen, ijzer draaien en noem maar op. Maar wat ik me herinner is de lol die we hadden. Altijd in voor een grap en een grol, maar toch ook altijd willen begrijpen en leren. De beste herinneringen heb ik aan ons bestuursjaar in Leeghwater. Zoals Bally altijd van Beek op de hak nam, maar ook hoe enorm bezig en enthousiast hij was met wat er ook maar moest gebeuren. Of hoe hij de achtertuin van mijn ouders in de fik zette tijdens een BBQ met Leeghwater. Lachend en stoeiend in de socieieit - om er pas een dag later achter te komen dat hij daarmee een kuitbeen had gebroken. De fles whiskey die ik bij een weddenschap had verloren en die ter plekke leeg ging. Het gala in een zwembad in Rotterdam. Maar ook de lange gesprekken die we hebben gevoerd over de relaties met onze vaders. Hoe hij op mijn huwelijk midden tijdens het diner laat binnenkwam zoals gewoonlijk met veel lawaai - en voordat hij ging zitten eerst even de bruid kussen.
De bestuurswissel, geheel georganiseerd door Bally. Onconventioneel zoals je van hem kan verwachten stonden we 's avonds in een of ander hard rock concert in onse bestuurspak. Bally gooide zichzelf horizontaal vanaf het podium het publiek in - dat vervolgens keurig opzij ging om Bally op de grond te laten stuiteren. De auto van zijn huisgenoot, Dennis van Iersel, was mijn eerste auto - een zwarte Opel met oranje en rode streep op de zijkant - die "vakkundig" door Bally was opgelapt met een doos vol plakpand/polyester. 500 gulden. Het huwelijk van Bally en Loylou, in hawaishirt (van Beek in smoking) - al heb ik de "typische Pieter en Loylou bank" wat het huwelijkscadeau was volgens mij nooit gezien. In 2005 (?) zijn we bij jullie op bezoek geweest in Amersfoort. Volgens mij zat Tjalling bovenin de boom in de achtertuin, en stond Loylou de melk te scheppen voor een vakkundige cappuchino, terwijl Bally vol trots zijn laatste uitvinding liet zien: Opslagruimte onder de vloer in de keuken. Ik gok dat we daarna naar de dierentuin zijn gegaan. Mijn laatste herinnering is het omzeilen van de boot. Koud, nat, samen op de boot. Praten over jullie, over mijn gezin, over hoe onze relatie met onze vaders was veranderd. Over vroeger, over de toekomst. Over hoe weinig we elkaar zagen, maar hoe dat niet uitmaakte. Vriendschap die diep zit, gewoon omdat Bally mij als geen ander begreep. Lachend, grappen makend, maar daaronder een scherpe analytische geest, en gewoon een lieve jongen. Ik ben niet eens bij de begrafenis geweest. Ik zat in Italie, en kon het niet regelen. Ik gok dat Bally het wel prima had gevonden, dat hij het goed begreep. Wat blijft is leegte, maar ook een vat vol herinneringen. Helaas komen daar geen nieuwe meer bij. Zonde.
Heel veel sterkte en troost toegewenst voor de toekomst. Hartelijke groeten, Jan en Hanni