Richard Hassink

Een privé bericht is achtergelaten door Corinne van Eijk en Tess van der Erve

Lieve familie en vrienden van Richard, Allereerst wil ik jullie sterkte wensen met het verlies van Richard. Ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden en wat ik zeg, helpt waarschijnlijk niets om het leed te verzachten. Wat ik wel kan doen is mijn herinneringen delen. Ik leerde Ries zo'n 18 jaar geleden kennen door een 'blind date'. Mijn vriendin was een collega van Ries bij Arts&Auto en zij zag ons als een goede match. En ze had gelijk! Ik was meteen smoorverliefd. En in de maanden die volgden leerde ik Richard kennen als een superlieve man. Een hele lieve vader voor Nina , eigenwijs, stoer (motor!) héél erg fanatiek (beachtvolleybal!), grappig en een heleboel meer. En waarschijnlijk ook omdat Ries mijn eerste vriendje was, heeft hij een hele diepe indruk bij mij achtergelaten. Ook toen we niet meer bij elkaar waren, hadden we nog sporadisch contact. Richard heeft me zelfs geïnspireerd om ook Communicatie aan de HvU te gaan studeren en we maakten er zelfs grapjes over dat hij er indirect ook voor gezorgd heeft dat ik nu samen ben met Alexander. Uiteraard heb ik meegedaan aan de crowdfunding van "Elke seconde Telt" en heb ik hier twee prachtige gesigneerde exemplaren liggen. Ik vond het ook heel fijn voor hem dat hij zo'n geweldige vrouw in Henriette had gevonden. Want ik weet nog dat hij zei "Ze is zó lief en mooi!". Hoe verdrietig was dan ook het berichtje dat ik van hem kreeg over zijn ziekte. Ik was er behoorlijk van de kaart van. Wat misschien ook gelijk tekenend is voor Richard, want hoe krijg je het voor elkaar dat zelfs een ex-vriendinnetje van bijna 20 jaar terug (die je genadeloos gedumpt hebt ;-) )nog zo verdrietig is als je vertelt dat je ziek bent... Dan moet je wel een fantastisch mens zijn geweest. Liefs & heel veel sterkte....

Lieve allemaal, Allereerst gecondoleerd met jullie grote verlies. Ik kende Richard niet persoonlijke maar door het bekijken van de dienst heb ik hem toch een klein beetje mogen kennen. Heel veel respect voor de keuze die hij heeft gemaakt. veel liefs en sterkte in deze en komende tijd... Frans

"Regel jij een team?" Niet de eerste woorden die Richard tegen me sprak. Wel de start van onze vriendschap. We ontmoetten elkaar bij de volleybaltrainingen in Olympos, en raakten aan de praat omdat wij wel standaard een biertje dronken na afloop. We besloten een team te vormen om bij studentenvolleybal Van Slag competitie te gaan spelen. Ik mocht dat regelen want Richard ging met Simone naar de VS, naar wat later bleek de geboorte van wat moois ("made in America")! Wat volgde waren mooie jaren met fijne herinneringen. De hele Nederlandse kust afgezakt van Beachtoernooi naar Beachtoernooi. De finalepoule halen was een must (als niet, dan kon Richard heel chagrijnig zijn), de kruisfinales spelen de slagroom op de taart. Maar ook de potjes tussendoor om niets dan de eer met Chris en Sietze waren bijna net zo belangrijk om te winnen. Terug naar Utrecht in de auto, het was vaak op zondag, mochten we nooit radio 1 aanzetten. Richard, een Ajax-fan in hart en nieren, wilde nooit de uitslagen van het voetbal weten en was daar, op z'n Richard's, erg principieel in. Het zogenaamd per ongeluk laten ontglippen van een tussenstand was een doodzonde en zeker niet grappig. De principiële Richard kwam ook vaak bovendrijven in onze Catan club. Geen avond spelen ging er voorbij zonder een discussie over een spelregel of de juiste interpretatie daarvan. Best knap als je hetzelfde spel ruim 20 jaar gemiddeld 3x per jaar met elkaar gespeeld hebt. Ons kleine uit volleybal voortgekomen Catan clubje werd op een gegeven moment aangevuld met een pokerclub. Met deze pokerclub hebben we afscheid je mogen nemen en gaan we je hopelijk nog heel lang herinneren. Dank voor alle mooie kleine herinneringen zoals het winnen van de door jou als redacteur van Trajectum uitgeschreven en door mij (toeval?) Gewonnen prijsvraag (wie wordt topscorer van Euro2000 met hoeveel goals? Kluivert natuurlijk, met 5 doelpunten), de verjaardagen van Nina in Amelisweerd, dat je als eerste voor mijn deur stond na mijn serieuze fietscrash in 2009. Ik ga allemaal missen en heb veel spijt dat we elkaar in de Coronatijd zo weinig gesproken en gezien hebben. Ik had die Westvleteren nog zo graag met je gedronken, maar nu drink ik hem op jou.

Er zit schoonheid in de acceptatie van het onvermijdelijke. Dat zinnetje, ooit opgepikt in een roman, schoot me te binnen toen Richard tot zich door had laten dringen dat verzet zinloos was, dat welke behandeling dan ook hooguit wat blessuretijd zou opleveren, maar geen genezing. Er zit schoonheid in de acceptatie van het onvermijdelijke. De pijn verdween er niet mee, met het aanvaarden van zijn lot, maar er kwam een bepaalde ontspanning over hem, berusting. Hij besloot de hem resterende tijd volledig te besteden aan zijn naasten, zijn gezin, zijn vrienden, zijn kennissen. Hij maakte nog wat reisjes, liet zich gastronomisch fêteren en pikte nog flink wat filmpjes mee. En ook wij zagen elkaar nog geregeld, op een terrasje, in de bioscoop, bij hem thuis, bij mij thuis. En zo werden zijn laatste maanden een soort van afscheidstournee. Tot het moment was aangebroken dat hij het welletjes vond, de pijn niet meer te dragen, het einde in zicht van zijn waardigheid. En waardig was zijn afscheid. Toen ik, overmand door verdriet, hem vertelde hoe verschrikkelijk ik het voor hem vond, reageerde hij door te zeggen dat hij het ook erg vond voor mij. Ik verloor immers een goede vriend. En bij die vriendschap, zo’n 36 jaar oud, wil ik even stilstaan. Ik kan me het begin van onze vriendschap nog haarscherp herinneren. Het begon met een gedeelde slappe lach in de vakgroep Nederlands, na een vileine opmerking. De rest deed er het zwijgen toe, maar wij geneerden ons desondanks niet en lieten de tranen van plezier de vrije loop. Het was het begin van een langdurige vriendschap. Een vriendschap als een warm bad. Het gemak van onze communicatie, de gedeelde passie voor sport, de lachsalvo’s, de spelletjes, de onschuldige humor, de valse humor, het biertje hier, het wijntje daar. Vooral sport was een belangrijk bindmiddel. We bezochten samen tenniswedstrijden, voetbalduels, maar ook elkaars optredens op het sportveld. Toen ik het met mijn zaalvoetbalteam tot de bekerfinale van Utrecht schopte, was hij als eerste bezoeker aanwezig en ging hij als laatste weg. En bij de Sylvestercross in Soest, in de vroege ochtend van 1 januari, stond ik hem aan te moedigen bij een wedstrijd over 10 kilometer, waarin hij de grens van 35 minuten slechtte. Terwijl we het die voorafgaande oudejaarsnacht samen licht hadden zien worden. Tegen elkaar sportend vochten we verbeten duels uit, op het scherp van de snede, met als hoogtepunt een tennispartij over vijf sets die 6 uur en een kwartier in beslag nam. Verbeten, fanatiek, bloed aan de paal, maar toch nooit echt onsportief. We deelden een afkeer van vals spel. Maar ook veel verhitte discussies, grote meningsverschillen, opperste verbazing over elkaars standpunten, afwijkende sporthelden, afwijkende smaak voor muziek, voor kunst, voor vakantiebestemmingen. Die verschillen lokten weliswaar wel eens onderlinge irritaties uit, maar gaandeweg kwamen we ook tot de conclusie dat we in eigenwijsheid niet voor elkaar onder deden en dat juist de duidelijke verschillen een opener blik opleverden naar de ander en naar alle andere anders denkenden. Opposites attract. Onze studiewegen scheidden zich daarna, en, vanzelfsprekend ook ons pad richting betaalde arbeid. Hij de VSB-bank/Fortis, Arts & Auto, Vara, ik de Bruna, Utrechts Nieuwsblad, NOS. Toch bleven we elkaar met grote regelmaat zien. De tripjes samen, de grote evenementen, de popconcerten, de etentjes, de bioscoopbezoeken, Café de Bastaard, biljarten in het Stichtse, snookeren in Ozebi….ze bleven. En al die keren even bij elkaar langs wippend voor een kopje koffie, een babbeltje, de stand van zaken, de meningen, de muziek. Ook toen ik naar Bunnik verkaste en dan op weg naar Utrecht even een tussenstop maakte bij de Pieter Breughelstraat nummer 16. En dan allebei een been schuin op de tafel, het leven doornemend, dat soms schuurde, maar ons vaker toelachte. En met de jaren nam de openheid toe, we werden eerlijker naar elkaar, over elkaar. En we gunden elkaar de wereld. Een zegen. Een vriendschap uit het boekje. En ook als we elkaar een tijdje wat minder zagen, pakten we bij elke ontmoeting de draad moeiteloos weer op. Die draad is nu op. Behalve mooie herinneringen aan al die jaren sinds 1984 zal me voorgoed de waardigheid bijblijven waarmee Richard met deze verdrietige situatie is omgesprongen de laatste maanden. Het maakt me trots. Hoe pathetisch het ook moge klinken, ik zal hem altijd mijn goede vriend Richard blijven noemen, waar hij ook is.

Een privé bericht is achtergelaten door Monique

Lieve Henriette, Wij hebben de herdenkingsplechtigheid voor Richard kunnen meebeluisteren en wij waren onder de indruk met hoeveel liefde er over hem gesproken werd. Wat een groot verlies voor jullie allemaal en voor jou in het bijzonder. Wij wensen je veel moed en sterkte toe in de komende tijd. Heel veel liefs van Riet en Joop Semeijn.

Een privé bericht is achtergelaten door Marco van de Bovenkamp (VCV recreanten)

Een privé bericht is achtergelaten door Hans

Een privé bericht is achtergelaten door Bart & José

Ik vergeet nog te vermelden zus Marjolein die vertelde over haar blonde jonge broertje. Erg mooi verhaal over het gezin van vroeger. Jannette Verbeek Jannette

Lieve allemaal, Wat een bijzonder mooi afscheid van jullie Ries. Zo fantastisch zoals de kinderen er stonden en daarna Nina zelf ook nog, zo geweldig dapper en ontroerend. Zijn beste vriend, zo’n super vriendschap, de collega uit Hilversum, ook namens andere collega’s, en dan uiteindelijk Jet nog die haar verhaal over en liefde voor Ries vertelde. Zo’n bijzondere lieverd voor jullie hele gezin en alle andere mensen waar hij zo van hield. Ik kan mij als nicht hem ook alleen maar herinneren als altijd lachend, vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. Zijn gezicht straalde vrolijkheid uit, iemand waar je volgens mij ook geen ruzie mee kon krijgen, maar wel recht door zee was. Jullie blijven nu achter zonder hem, maar ik heb gezien en gemerkt dat jullie als heel hecht gezin vast veel troost bij elkaar zullen vinden. Alle andere familie en vrienden ook alle sterkte. Heel veel liefs, ❤️ Paul en Jannette Verbeek.

Een privé bericht is achtergelaten door Clementine (collega van de VARAgids)

'Elke seconde telt' zo hebben wij dat ook bij Richard mogen ervaren in zijn manier van leven. Ook al hebben wij hem maar relatief kort mogen kennen, wij beschouwen dit als een voorrecht. Veel liefs en sterkte.

Een privé bericht is achtergelaten door Nienke Bekking

Een privé bericht is achtergelaten door Mascha Kroon

Dag lieve Richard.

Een privé bericht is achtergelaten door Familie van Hal

Beste familie en dierbaren van Richard. Gecondoleerd met dit verlies. In de herinneringen leeft hij voort. Heel veel sterkte samen, nu en de komende tijd.

Een privé bericht is achtergelaten door Kasper de Graaf

Lieve familie en dierbaren van Richard, Lieve Nien, Sterkte met dit verschrikkelijke verlies. Onze gedachten zijn bij jullie. Liefs

Een privé bericht is achtergelaten door Caroline Smit

Een privé bericht is achtergelaten door Marc van de Snepscheut

Lieve familie, We herinneren Richard als een lieve en warme man die zijn geliefde Utrecht heeft verlaten voor Henriëtte en als zorgzame vader voor de al grote kinderen. Jullie waren er voor ons als we het moeilijk hadden en zo willen er ook voor jullie zijn. Dit verlies maakt herinneringen aan bijvoorbeeld de corona boswandeling van eerder dit jaar extra bijzonder. Toen leek er niks aan de hand en maakte we nog plannen over wat we allemaal weer konden gaan doen als de pandemie achter de rug was. Maar we kijken nu naar de mooie herinneringen. We wensen jullie alle liefde en sterkte toe. Gecondoleerd namens ons allen. Annette Jack Luuk, Cas en Jill

Beste dierbaren van Richard. Richard was al jaren als freelance (eind)redacteur kind aan huis op de redactie van Arts en Auto toen ik daar kwam werken en zo kwam ik hem daar geregeld tegen. Een vriendelijke, deskundige, externe collega, die we in de navolgende jaren nog geregeld belden voor de een of andere klus. Nooit tevergeefs, want Richard maakte graag tijd voor ons en de collega's vonden het altijd gezellig als hij op de redactie was. Dat hij ziek bleek, was een schok. Dat hij later weer gezond leek fantastisch nieuws. Dat jullie nu toch afscheid hebben moeten nemen, is vreselijk. Wat een gemis moet dat zijn. Ik herinner me enthousiaste verhalen tijdens de lunch: over zijn boek, over Nina en over de nieuw gevonden grote liefde. Heel, heel veel sterkte.

Lieve Henriette en kinderen, van diep uit ons hart de condoleances bij het overlijden van onze lieve neef Richard. In gedachten zijn wij, in het bijzonder vandaag, bij jullie. Wat ‘ n enorm verlies voor jullie allen. Ongetwijfeld waren er nog vele plannen. Wij hopen dat jullie enige troost kunnen vinden in de mooie herinneringen aan Richard. Veel kracht toegewenst aan allemaal. Liefs Ben en Gerda Geutjes.

Ik denk op afstand aan jullie!

Een privé bericht is achtergelaten door Lisette Douma

Meer dan aardige Richard, Op elkaars verjaardagen kwamen we niet maar onze band heeft er niet onder geleden. Wat was er wel? De collegiale en later vriendschappelijke band, ontstaan nadat jij dertig jaar geleden ons bij de Verenigde Spaarbank kwam versterken. Dat lukte prima. Wat ook lukte was het buiten dat werken om gezellige dingen doen. 'Primus' bijvoorbeeld lag bij jou om de hoek. Binnen de bank was er het RunningTeam. Daar sloot jij je, eerst aarzelend want je vond je er eigenlijk te veel atleet voor, toch bij aan. We hebben samen gelopen in Nederland maar ook in Duitsland (weet je nog 'Das habe ik nicht gewusst?') en dan natuurlijk jouw New York. Tot een paar dagen voor de marathon in 1993 wist je nog niet dat je mee zou doen. Er bleef binnen het RunningTeam een ticket over. 'Kan ik die krijgen?' was jouw vraag. Dat kon! Zo liep jij je eerste en ongetrainde marathon. Niet verstandig inderdaad maar je deed het mooi wel! Hoe het afliep? Jij schreef in je verslag: 'Na ongeveer 25 kilometer kwam ik de man met de hamer tegen. Ik merkte niets meer van de omgeving, was vooral met mezelf bezig. Het laatste stuk door Central Park was een lijdensweg. Net binnen de vier uur bereikte ik de eindstreep.' De laatste zin was: 'Het was een geweldige ervaring maar vooral een wijze les loop nooit ongetraind een marathon.' Die wijze les van jou geef ik graag bij deze door.

Een privé bericht is achtergelaten door Michiel van Nieuwstadt

Een privé bericht is achtergelaten door Mirjam, moeder van Ruben

Lieve mensen, Van harte Gecondoleerd, ik wens jullie vandaag, en de komende tijd heel veel sterkte toe!, ik heb Richard nooit persoonlijk ontmoet, maar naar de verhalen die ik van Kitty hoorde, toch een klein beetje...heel veel sterkte met het missen van een bijzonder mens. Lieve groet, Martin Oskam

Beste familie Brugvaandersink, Gecondoleerd met dit grote verlies. Ik heb Richard leren kennen bij de volleybal recreanten van VcV als fanatieke en voor de recreanten goeie volleyballer, in de zaal maar ook op de beach velden was hij altijd in voor vooral dat potje ballen en altijd vrolijk, enkel als hij vond dat hij het zelf niet goed ging boos op zich zelf en nooit op andere team genoten. Ik denk dat ik namens alle recreanten spreek als ik zeg dat we hem gaan missen. Ook names mijn familie Angela, Sven en Iris heel veel sterkte komende dagen, weken en maanden want dit verlies is groot en het zal een tijd duren voordat jullie dit verwerkt hebben.

Een privé bericht is achtergelaten door Yvonne en Frans Pas

Heel veel sterkte en kracht toegewenst!

Lieve Henriette en je dierbare familie Brugvaandersink. Het verdriet dat jullie meemaken is onbeschrijfelijk groot. Zo groots zoals de condor zijn vleugels uitslaat boven de wereld. Ik hoop dat deze machtige condor jullie kracht zal geven om door te gaan. Een prachtig symbool

Lieve familie, wat een verdrietig bericht dat jullie afscheid hebben moeten nemen van Richard. We zien jullie in gedachten nog gaan, op zondagochtend even een rondje hardlopen in het bos. Totdat Richard ziek werd. Toen moest je alleen, Henriëtte. Maar dat deed je, dapper als je bent! We wensen jullie als gezin veel sterkte om dit grote verlies te verwerken. We denken aan jullie.🙏

Lieve allemaal, Heel veel sterkte toegewenst! Richard heeft altijd een plekje in mijn hart en zal de herinneringen koesteren. Een hele dikke knuffel van mij!

Richard was een rustige lieve man. Het was mooi om te zien hoe jullie samen, van 2 gezinnen 1 gezin gemaakt hebben, waar liefde heel zichtbaar was.

Lieve familie Brugvaandersink, Als iets liefs je verlaat, blijft de liefde. Heel veel sterkte en kracht toegewenst om dit verlies een plekje te geven.

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Ik zie een mooi gezin, die de herinnering aan hun vader en partner vast zullen houden. Mooie herinneringen blijven achter!

Beste familie, gecondoleerd met jullie verlies. Ik vond het altijd heerlijk om samen met Richard te volleyballen, vooral op het zand. Tégen hem was iets minder leuk, hij liet je alle hoeken van het veld zien... Ik ga hem missen.

Gecondoleerd met het verlies van Richard. Richard je was een fantastische, fanatieke, leuke en gezellige volleyballer! Ik ga je missen! 🏐

Wat heb ik met veel plezier met jou gevolleybald! Je was sportief, fanatiek en altijd in de mood voor nog een wedstrijdje. Nu is er de rust, onvrijwillig. Ik vond het fijn je gekend te hebben! Rust zacht Richard.