2007, als ik het me goed herinner. Ik kwam je tegen op een bijeenkomst over audio. Veel kennis en ook nog eens een coole Citroën. En eenzelfde soort humor als ik. Later kwam ik je weer virtueel tegen op een forum over, jawel, audio. Onze gedeelde passie. En muziek natuurlijk! Hoewel je dat gefriemel waar jij naar luisterde nauwelijks muziek kan noemen…
Wat heb ik een bewondering voor je gehad de afgelopen jaren. Eerst het lijden van en met Wilma en daarna je eigen sores. Hoe vaak heb ik je wel niet opgehaald uit het ziekenhuis en thuisgebracht, met altijd de hoop dat het klaar was, dat je de draad weer kon oppakken en voorzichtig kon gaan bouwen. En elke keer was het een miniem stapje voorwaarts en drie stappen terug. En toch bleef je doorgaan, met dat dwarse gevoel voor humor en die vreselijke muziek.
Het hoeft niet meer nu, het is écht klaar. Rust in vrede maatje, met die vreselijke muziek van je.