Yannick, of maat zoals we elkaar altijd noemde. We hebben elkaar ontmoet voor de eerste keer toen ik mijn brommerrijbewijs op ging halen. En jij was toen, zoals je altijd was: heel sociaal en vriendelijk. We hebben sindsdien contact met elkaar gehad en zijn vaker gaan afspreken. Eerst kwam je altijd met het brommertje langsrijden en daarna met "corrie" en daarna weer met de bimmer. We hebben een paar keer met de boot gevaren, waarna we een keer bijna kopje onder of tegen de zilvermeeuw gingen, stomme b liners. Ook met de auto's hebben we vaak getourd, want rijden kon je wel hoor! Zo hebben we ook onze Philip de paal opgedaan. Ook ben ik voor het eerst echt dronken geworden met jou op de boot. Ergens is er toen iets mis gegaan met mijn tolerantie van een vis. Toen je op 12 juli leukemie bleek te hebben en s avonds in het ziekenhuis opgenomen moest worden en niet meer kon chillen kwam jouw ziekte als een klap binnen. Toen ik voor het eerst op bezoek kwam was ik blij dat we mochten komen, maar vond het wel surrealistisch in wat voor toestand en wereld je jezelf op dat moment begaf. Ik besefte maar al te goed dat dit sirrieus was, maar ik had nooit gedacht/willen geloven dat het zo zou lopen. Het was zo raar toen ik thuis was om te beseffen dat ik"gewoon" thuis was en jij in het ziekenhuis. Want gewoon thuis zijn is dus niet iets vanzelfsprekends. Vanaf het begin af aan heb ik tegen je gezegd dat het goed kwam en dat ik er het volste vertrouwen in had, en dat had ik ook. De maanden die volgde waren vol ups en downs, aan het begin leek alles voorspoedig te gaan. Waarna tegenslagen en ook weer positieve berichten volgden. Jij hielt je vaak sterk, wat ook weer kenmerkend voor jou was. Contact hebben we Altijd gehouden, en daar ben ik toch zo dankbaar voor dat je dat altijd wilde en tijd voor nam. We hebben in die tijd dat je ziek was en thuis was vaak afgesproken, ook in het ziekenhuis. Altijd lachen met jou. Ben zo blij dat ik jou mijn vriend MAG noemen, want je zal altijd mijn "maat" blijven. Toen ik afgelopen woensdag bij je langs kwam toen je het verschrikkelijke nieuws te horen had gekregen dat niks meer wilde werken ben ik geschrokken hoe je er aan toe was. Ik had nooit verwacht en gehoopt dat het zo snel zou gaan. Een gevoel van verdiet, onmacht en oneerlijkheid gaat dan door je heen. Ik ben erg dankbaar dat ik de kans om afscheid te nemen heb gekregen, toen je nog leefde. Ik ben nog dankbaarder dat ik je heb leren kennen. Ik ben zo trots op hoe jij tot het laatst in het leven stond en hoe jij er altijd was. Je hebt dit echt knap aangepakt maat, aan jou heeft het niet gelegen! Voor altijd in mijn hart en gedachte!
Heel veel sterkte aan de familie!